Wiersze Bonowicza są uroczyste, panuje w nich uporczywa wzniosłość (…). Bo wzniosły jest po prostu opisywany w tych utworach świat. Bonowicz traktuje go wyjątkowo (jak na poezję współczesną) poważnie, bez drwin, ale i bez pobłażliwości. Wszędobylstwo cierpienia, nie pozwalające świata zaakceptować, czyni zeń jednak przedmiot wnikliwego zainteresowania poety.

Poetycki empiryzm Bonowicza sprawia, iż świat zjawiający się w jego wierszach nigdy nie przybiera kształtu Wielkiej Całości. Przeciwnie: ten świat dany jest w postaci mniej lub bardziej przypadkowych odruchów, wycinków, strzępków…

Wybór większości Wojciecha Bonowicza wydaje się z pozoru niedzisiejszy, jakby należał gatunkowo do pokolenia swoich starszych braci, do poezji typowej dla lat osiemdziesiątych. Podobieństwa zdają się zresztą zauważyć na wszystkich poziomach: budowy wiersza, składni, stylistyki, a nawet obrazów i metafor (powietrze, blade światło, szarość, milczenie). (…) Prawdę mówiąc, gdyby nie daty, nic w tym tomie nie byłoby dzisiejsze. Czytając te wiersze, zostałem przeniesiony w epokę początku moich studiów, a jestem rówieśnikiem Autora.

Stosunek Bonowicza do poetyckiego tworzywa sprowadza się do dość raczej biernej obserwacji jego nieadekwatności. Poeta daje nam do zrozumienia, że nośnikiem znaczeń nie musi być tekst w jego przyjętej werbalnej strukturze. Przeciwnie – powraca się tu do ewangelicznego rozumienia słowa, jego ucieleśnienia; prawdy wyrażają przede wszystkim znaki i symbole, które nie są przekładalne na język, co nie znaczy, że nieczytelne.

Dwudziestodziewięcioletni autor ostentacyjnie zadebiutował cienką książeczką, garścią drobnych liryków, świadomych siebie i stanowczo wydestylowanych zapisków, będących dowodem na to, że w strategii debiutu poetyckiego koronne miejsce powinna zajmować odpowiedzialność za słowo.

Poezja jako konstrukcja intelektualna. Poezja jako doskonały mechanizm, w który tchnięto duszę. To są wiersze Bonowicza.