Polskie znaki mają posmak cierpko-nostalgiczny. Zwracają się ku sobie i ku przeszłości, a raczej ku sobie w czasie przeszłym. Czasami jest to czas zaprzeszły, legendarny, a nawet, wydawałoby się, nieprzeżyty (...). Czasami jest chwila teraźniejsza, ale teraźniejsza bez zbytnich podkreśleń, zawieszona pomiędzy słowami, które albo już padły, albo dopiero zostaną zapisane.
 

Bonowicz z całą powagą snuje opowieść o zbieraniu śladów polskiej tożsamości. (...) W tym tomiku aż roi się od określeń poetyckiego rzemiosła, od prób wypowiedzenia tożsamości poezji i poety. Funkcja tego, co poetyckie, została wyraźnie oderwana od analitycznego natręctwa. Odpowiedź na pytanie o to, czym zajmuje się poeta, jest jednoznaczna: na pewno nie tylko językiem i problemami z ustawieniem głosu.

Bonowicz daje nam książkę osobliwie powściągliwą - wyciszoną, skupioną, skoncentrowaną, surową, nie rozmieniającą się ani na tandetę łatwych wzruszeń, ani na słowiarską efektowność, fingującą ponowoczesne figuratywne odwlekanie sensu w nieskończoność.

Wszystkie wiersze Bonowicza są o tym, że autor tu i tam coś zrozumiał, gdzieś wyłonił jakiś wzór i ładnie nas podprowadza do tych swoich częściowo rozwiązanych rozwiązań, miejscowo prześwietlonych tajemnic.

Szczególne wyróżnienie [dla tomu Polskie znaki] za moją ulubioną "Dżdżownicę", przepiękny utwór o zachwycie nad światem, rozpromieniający każdą możliwą chmurę złego nastroju. Nic mnie tak nie uwiodło od czasu pierwszego zetknięcia z Majakowskim, aczkolwiek nigdy nie przypuszczałem, że będzie to tak wyciszony rodzaj poetyckiej twórczości.