Polskie znaki

Powrót

pamięci Jerzego Ficowskiego

Dlaczego te ciała nie wychodzą z rowów?
Dlaczego nie idą w proch swąd dlaczego wiatr
nie rozwiewa ich? Czemu historia broni się tak długo
oczami zębami? Jeszcze stoi w tle “zbity tłum nikogo”.
Jeszcze jest choć coraz dalszy coraz mniej
wyraźny. Coraz mniej mówi kaszle.

Dżdżownica

Ja jestem tutaj. Jeżeli chcesz oglądać
złocone dinozaury antyki z greckiej drużyny
świętych na włóczniach królowe jednego popędu
zaostrzonych rewolucjonistów i ich otępiałe ofiary
przykłady z węgla wosku szorstkie modele wiedzy
musisz pójść na piętro. Tu
jestem ja.

Poeta

Poeta musi patrzeć. Poeta przygląda się
wpatruje nawet gdy odwraca wzrok
jest poetą. Poeta nie może
zamknąć oczu. Wewnątrz
ma drugie oczy ale
czy one wystarczą? Nie, nie wystarczą.
Przekleństwo poezji z tym wpatrywaniem się
wypatrywaniem. Poeta gdy inni śpią
nie śpi. Czuwa. Nad wielkim okiem
które nie należy do niego.

Elel wraca z Paryża

Pod koniec czuję już chłód tego miasta. J. mówi: “Nie żegnamy się, nie żegnamy się”.
Rozpacz bywa ciepła: kubek mleka który ktoś wlewa ci do zmartwiałych ust.
Patrzę przez słońce w pokoju. Jeszcze raz patrzę: czego zapomniałem.
Wszystko przyśpieszyło a potem nagle stanęło. To ja stanąłem.
Stoję w tej podróży. I żegnam tych z którymi mi się poszczęściło.
“Nie żegnamy się, nie żegnamy się”, mówi J. Dotykam nieśmiało ręki A.
“I to pożegnanie jest może najboleśniejsze, gorzkie, wyjątkowo przytomne”.

Dwa ruchy

Kiedy patrzę na morze
ono cofa się wraca cofa
powtarza nieskończenie te dwa ruchy.

Kiedy nie patrzę na morze
ono cofa się wraca cofa
powtarza nieskończenie te dwa ruchy.

Kolumny

W podwodnych lasach wśród ryb i gałęzi
wśród zbutwiałych sieci pod ciężarem liści
w wodzie ciemnozielonej przechodzącej w brąz czerń
a potem już w nic. W niczym nieporuszonym
w jego twardej i trwałej podstawie
spoczywa to co dźwiga nasz głos wysoko:
między nieba ptaki nakręcające śpiew między
przezroczyste kolumny świątyni śladu.