Dwa wiersze z komentarzami

Jeszcze raz

Obudził się pod jej oknem. Wystarczyło spojrzeć
na jego twarz żeby wiedzieć że obudził się za późno
pod jej oknem. Obudził się jako zmarły jako krew
plama krwi krwawa linia zakrwawione oczy
wilgotny papieros. Wstał plama wstała podniosły się
oczy papieros zakołysał się. Wyciągnął rękę przed siebie
i ciemność przywitała się.

Wiersz zamówiony przez trzech Marcinów – Barana, Sendeckiego i Świetlickiego – do antologii Żegnaj laleczko. Wiersze noir opublikowanej w 2010 roku przez Wydawnictwo EMG. Jeśli istnieje coś takiego jak mroczne zmartwychwstanie, to właśnie o tym jest ten utwór. Pierwszy wiersz po opublikowaniu Polskich znaków, o którym wiedziałem, że wejdzie do kolejnej książki. Niewykluczone, że to właśnie on zatruł jej atmosferę; już słyszę, że Echa to najmroczniejsza z moich książek.

Świąteczne popołudnie

Znowu wspominamy Oświęcim i nasze szczęśliwe łąki
to jak się chodziło do żab perkozów kto gdzie mieszkał
jak nazywali się sąsiedzi (Fariaszewscy). Na spacerach
rwało się szczaw margerytki rozkładało koc nad Sołą
owijał nas bezpieczny dym z domów. Ojciec mówi:
coraz częściej śni mi się że wracam do Oświęcimia
z Krakowa z różnych innych miejsc.

Wiersz sentymentalny. Problem kogoś, kto urodził się i pierwsze lata życia spędził w Oświęcimiu, ukryty jest tu w nieskomplikowanym wyliczeniu. Rzeczywiście z Oświęcimia przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych (wyprowadziliśmy się stamtąd, kiedy miałem siedem lat) pamiętam przede wszystkim przyrodę: łąki, Sołę, stawy. W czasie wycieczki nad stawy zobaczyłem po raz pierwszy rzekotkę drzewną i perkoza. To, co w wierszu mówi ojciec, mogłoby być równie dobrze moimi własnymi słowami. Byliśmy bardzo szczęśliwi w Oświęcimiu. Ostatnio pojechałem tam z rodzicami i bratem. Większość sąsiadów już się wyprowadziła albo umarła. Oświęcim się zabudował, na rynku zburzono dom handlowy. Wtedy zdałem sobie sprawę, że wiersz trochę oszukuje, bo przecież żyliśmy głównie w mieście: szkoła, kościół, sklepy, kino „Luna” (już nieistniejące). Wiersz jakby odsuwa nas od tego, odsuwając tym samym od ludzi, ich ruchu, zapachu, głosów. Jakby nie do ludzi się chciało wracać – poza sąsiadami, ale i oni są właściwie w tym wierszu znakami miejsca.