Między życiem a śmiercią – Konopnicka nie chce wprowadzać do swojej liryki dogmatu, “złotnienie” ma przede wszystkim stanowić rekonstrukcję świata “złotego od środka”, nie zaś – redukcję, jaka niejednokrotnie staje się udziałem dogmatyzujących “architektów”.

Wybór Piotra Matywieckiego pozwala na nowo odczytać miejscami skostniałą poetykę doby realizmu. Wiersze Marii Konopnickiej nabierają w tym tomie świeżego wydźwięku, czarują, dają możliwość poznania poetki z zupełnie innej, nieszablonowej strony. Autor Zdartych okładek w precyzyjny sposób układa poetycki klucz, który daje możliwość wielopoziomowej interpretacji Złotniejącego świata.

Teksty są bardzo zróżnicowane zarówno tematycznie, stylistycznie, jak i w formie. Znajdziemy w zbiorze i poezję, i poemat, i prozę. Konopnicka w tak dobranych utworach podejmuje problematykę społeczną (na imponującą skalę), odwołuje się do tradycji antycznej, opiewa przyrodę, bierze pod mikroskop pożądanie, tęsknotę i gorycz. 

Cel, jaki stawia sobie Matywiecki – wskrzeszenie „najbardziej zniszczonej przez szkołę poetki” – został osiągnięty: Konopnicka stoi przed nami jako poetka żywa i na wskroś współczesna, świetna warsztatowo i do bólu uczuciowa.