Wyprowadzka z Terry Street

Z rynsztoka

Roz­ma­wiam z męż­czy­zną, któ­ry zamia­ta rynsz­tok
Dłu­gą szczot­ką na kiju
Pokry­tą twar­dą, nie­za­wod­ną szcze­ci­ną.
„Odkąd wzią­łem tę pra­cę
Nie chce ze mną roz­ma­wiać nawet żona,
Ale nie było nic inne­go do wzię­cia”.
Tak, tak, tak, melan­cho­lij­ny czło­wie­ku,
Któ­re­go wzrok zwró­co­ny jest na zawsze w stro­nę
Podar­tych listów miło­snych,
Resz­tek zeszło­ty­go­dnio­wych wymio­cin, zapa­łek
I wil­got­ne­go tyto­niu, co eks­plo­do­wał z bibuł­ki,
Wiem, że marzy ci się jesień
I jej zba­wien­ne posła­nie,
Oży­wio­ne liście, któ­re mówią ci
O rze­czach nie­po­trzeb­nych,
I opo­wia­da­ją usta­mi nie­zna­jo­me­go
O czte­rech porach śmie­ci,
Cudzy­mi usta­mi, co traj­ko­czą
Wśród upusz­czo­nych monet i nie­do­pał­ków.

Środa

Pla­to­no­wi i pani MacA­voy
Spod osiem­nast­ki dedy­ku­ję tę kart­kę
Na któ­rej teraz piszę, na któ­rą,
Gdy się pochy­lam nad nią, widzę że upadł
Sen z moje­go oka, okruch cia­sta,
Pła­tek ze strup­ka na moim nosie
Co męczył mnie przez cały tydzień.
Hein­ri­cho­wi Böl­lo­wi za jego opo­wia­da­nia
Prze­su­wam pió­rem po papie­rze.
Atra­men­tem, co kry­je cudow­ny alfa­bet,
Szki­cu­ję mapę pra­gnień na tym śnie­gu.
To życie jest jak wypeł­nia­nie for­mu­la­rza.
Nie lubię roz­wo­zi­cie­la mle­ka, ale lubię
Jego płyn­ny tur­kot na naszej liścia­stej uli­cy.
Alber­to­wi Camus, któ­ry nie­ste­ty zmarł,
Daję odkry­ty nagle włos, co zdo­bi kart­kę,
Włos z moich wąsów, i nie wie­dzieć cze­mu -
Bo nie wiem, skąd się tutaj wzię­ła -
Małą kału­żę łzy,
Co sama wchła­nia z wol­na swą wypu­kłość.