Siedemdziesiąt siedem

Chłopiec

Jesien­nym wie­czo­rem
kie­dy z boku nie bie­gnie
żaden groź­ny pies
tyl­ko drze­wa sto­ją
rów­no

a sza­re kału­że
prze­my­ka­ją pod par­ka­nem
jak koty

Deszcz

Cień kro­pli desz­czu
cho­dził mi po kla­pie jak mucha
kie­dy samo­lot zmie­niał pas i poło­że­nie
i dygo­tał sil­nik.
Toron­to jest raczej pła­skie,
nie­wi­docz­ne z lot­ni­ska.
W dodat­ku wiatr zgnia­tał sło­wa.
W dro­dze pod górę deszcz na szy­bie
naj­pierw wędro­wał jak rtęć,
potem pokru­szył się na drob­ne
i spły­nął.

Podsłuch

I oczy­wi­ście dalej ćwier­ka­ją pta­ki, i to jak!
Nawet jak nie ćwier­ka­ją.
Ba, dru­ty potra­fią ćwier­kać nie­wie­le gorzej,
że moż­na je pomy­lić. W ogó­le jest dźwięcz­nie
i zmy­sło­wo, wręcz fone­tycz­nie.
I kwit­ną kwia­ty, żeby było kolo­ro­wo,
a potem więd­ną, naj­pierw na gro­bach, bo tam są cię­te
na wszyst­ko, naj­bar­dziej na nas
prze­cho­dzą­cych alej­ka­mi pośród drzew,
jak gdy­by nigdy nic.
I nie ma jak unik­nąć piw­ne­go wzro­ku brat­ków
któ­rych pra­wie nie ma dziś na klom­bach,
wypar­ły je nastur­cje i aksa­mit­ki. Nie ma też klom­bów.
Wszyst­kie brą­zo­we oczy gni­ją już pod zie­mią.

Gramatyka

Co było, trze­ba mówić w cza­sie prze­szłym,
cze­go nie ma, innym języ­kiem.

Żegary w sierpniu

A jed­nak tego roku wino­gro­na
jesz­cze nie zapo­mnia­ły, pamię­ta­ją
jak być dobre, mimo
tych wszyst­kich dni
ozna­ko­wa­nych skru­pu­lat­nie
w kalen­da­rzu i mimo cał­kiem
nie­po­dob­nych miejsc, bo obok daty
moż­na by wpi­sać jakąś nazwę
z kalen­da­rza miejsc.

I dalej nic dobre­go nie da się pomy­śleć
o kimś jak ty, tyl­ko dni
wciąż nio­są się bez pamię­ci
o innych dniach, bez wzglę­du na to
co zaszło mię­dzy nimi –
dłu­gie wie­czo­ry, krót­kie noce –
a co się wyda­rzy­ło, powiedz
jeże­li wiesz, dobrze?