Przed snem

Cienie

Dla­cze­go tyl­ko jeden cień
i z jed­nej tyl­ko stro­ny?
Nie dwa, nie czte­ry i nie pięć,
lecz jeden – bar­dzo nie­za­do­wo­lo­ny,

że go tak mało. I że taki wstyd
dla słoń­ca, bo tyle się mar­nu­je świa­tła!
A gdy­by prze­żyć sie­dem żyć,
czy nic to świa­tłu nie uła­twi?

Czy wte­dy będzie wię­cej cie­ni?
Może mi powiesz, jak to jest -
czy księ­życ nie pomo­że też?
Czy nic się nigdy nie odmie­ni?

I powiedz jesz­cze – czy gdy śpisz,
to czy ten cień cie­nie­je?
A jeśli we śnie nie śnisz nic -
czy cień jak świt bie­le­je?

W starym kinie

Posi­wia­ły wszyst­kie tra­wy,
liście, chwa­sty, źdźbła, bady­le.
Byle dach i komin byle,
a też dzi­siaj coś siwa­wy.

Zima siwa do kwa­dra­tu,
rap­tem siwa, a nie bia­ła.
Nawet wro­na szpa­ko­wa­ta
z bra­ku bie­li oso­wia­ła.

Świat co praw­da się posta­rzał,
lecz nie­znacz­nie, odro­bi­nę.
Co pora­bia? Sie­dzi w kinie
kapry­śne­go kalen­da­rza.

Wymyślanie snu

Niko­go nie ma za oknem
w taki deszcz.
Zmókł wiatr i mokre
liście nie koły­szą się.

- Dla­cze­go się nie koły­szą? Powiedz.
– Bo od wil­go­ci cięż­ko im
w tym Sule­jo­wie-Desz­czo­wie
i śpią, i pew­nie cie­pły lipiec im się śni.

- A mnie co się dzi­siaj przy­śni?
– Nie wiem, nie­prze­śnio­ny sen trud­no wymy­ślić.
To tak, jak­by pisać wiersz o wszyst­kim,
wiersz, gdzie jest noc i deszcz, gwiaz­dy i mokre list­ki,

i w któ­rym krom­ka księ­ży­ca wpa­dła do kału­ży
albo po pro­stu kąpie się w ostat­nich bla­skach dnia.
Snów wie­le może być. Dzie­ciom naj­le­piej słu­ży
głę­bo­ki sen, któ­ry do rana trwa.