Nieustanna weryfikacja wątpliwości

Wskazanie: Radosław KOBIERSKI Lacrimosa

Myślę, że aby to poczuć, trzeba to przeżyć; aby choć trochę zrozumieć – wczytać się. Lacrimosa Radosława Kobierskiego jest jak naprawianie pamięci, nieustanna weryfikacja wątpliwości: czy to, co się pamięta, zdarzyło się naprawdę, czy to ledwie wyobrażenie o tym, co się wydarzyło? Pewnie to drugie, za każdym razem to drugie.

Taki stan niepewności przypomina ten, gdy zasypia się nad książką i słowa ze snu wplatają się w narrację; lub kiedy śni się po raz drugi ten sam sen i nie wie się, czy to ten sam sen, czy sen o tym, że coś się śni po raz drugi. J.M. Barrie w Piotrusiu pisze, że rodzice podczas snu dziecka układają w jego głowie przeżycia: te niemiłe pakują w papier i chowają głęboko, miłe stawiają na wierzchu. Nadają hierarchię, robią porządki.

Lacrimosa jest o tym, co się dzieje, gdy nie ma kto pomóc w posegregowaniu: w ocaleniu tego, co się zdarzyło naprawdę. To także bezsilne żegnanie się z ojcem, który, choć umarł, nieustannie umiera.