Wahadło Bromboszcza

Wskazanie: Roman BROMBOSZCZ digital.prayer

Zgłaszać książkę, którą się redagowało, to poniekąd szczyt prywaty. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko tyle, że proces redakcji był długotrwały i bolesny, że tomik dziwnie długo nie chciał się złożyć i domknąć – wszystko więc wskazywało na to, że należy dać spokój.

Jeżeli to nie nastąpiło, winne są wiersze. Ich rozstrzelenie formalne i tematyczne, trudne w redaktorskiej obsłudze, obiecuje czytelnikowi przynajmniej tyle, że nie natrafi na kolejny tomik, który jest grzeczny, składny i w konsekwencji mdły. Roman Bromboszcz jest jednym z niewielu poetów, którzy gotowi są podejmować ryzyko wypowiadania własnej koncepcji twórczości. Koncepcja jest w dodatku “cybernetyczna” i autor steruje tekstem zgodnie z zaleceniami tej zapoznanej wiedzy (cybernetykę definiuje się właśnie jako naukę o sterowaniu). Wśród rozwiązań szczegółowych skutkuje to nie tylko akceptacją dla zjawiska “szumu”, ale i chęcią, by ów szum wykorzystywać jako narzędzie komunikacji.

Taki zamiar nie musi być wewnętrznie sprzeczny. Bo jest tak, że sam szum nie zawiera treści, ponieważ jest nieprzewidywalny, lecz z drugiej strony pełna przewidywalność, czyli niemożność dokonywania wyborów, również skutkuje brakiem treści (to tak, jak gdyby pisać teksty używając tylko jednej litery). Że zaś wiele książek, które czytałem w tym roku, jest bardzo blisko bieguna przewidywalności, to wybiorę Bromboszcza, ponieważ on wychyla wahadło w drugą stronę.