Wyliczanka

Z pierwszego festiwalu, który odbywał się pod jeszcze pod hasłem Fort Legnica uciekłem po kilku godzinach.

Póżniej było lepiej, ale przyznam, że z czasem poszczególne edycje festiwalu trochę mi się pomieszały, więc moje wyliczenie nie będzie przebiegać w porządku chronologicznym.

Zapamiętałem: koncert Czarnych Ciasteczek ( krzyczę: “więcej Gralaka”) – tej samej nocy w pociągu Marcin Świetlicki mówi: “jestem tutaj incognito”, Bohdana Zadurę czytającego Ciszę, Filipa Zawadę, który ma zrobić materiał, a już chciałby się napić, dance macabre Eugeniusza Tkaczyszyna Dyckiego w hali, niedobry śmiech Adama Wiedemanna podczas czytania Bajek zwierzęcych, Tomasza Majerana i “te ręce, które mówią chodź kotku się pieścić” (dwa lata wcześniej w hali dostaję od niego egzemplarz “Kaszlu w lipcu” z pijanym drukarzem i dowiaduję się, że nakład wynosi 666), odsiecz i stres: wspólny przyjazd, oddzielny wyjazd, spanie w hotelach i słowa: “pierwszy raz miałam udaną Legnicę”, Tadeusza Dąbrowskiego przy umywalce, Andrzeja Sosnowskiego, który chciał wywieść w pole (Krzysztof Siwczyk nie dał się nabrać), punktualność i dobrą organizację, kawiarnię Maska i w niej obserwacje.

I jeszcze ostatnia edycja wrocławska: mocne uderzenie w postaci “Damskiego boksu” (wyznanie Arkadiusza Kremzy: “ja ciebie kocham, Martusiu”), i uściski śląskich poetów.