Stojąca na ruinie

Rodia

Rodia umar­ła daw­no
tak jak Teo­dot
w Fajum

czas wyżarł jej twarz
na nagrob­ku

został w pia­skow­cu
krzy­żyk i
wąż albo szal
owi­ja­ją­cy gło­wę

czas odłu­pał ręce
wznie­sio­ne w modli­twie

zosta­ło
pra­we oko
widocz­ne w kamie­niu
spi­cza­ste buty
i na kamien­nej
suk­ni
skru­sza­ły orna­ment

Dokąd wiedzie…

dokąd wie­dzie muzy­ka
w krze­mo­wym wąwo­zie?

do wnę­trza poma­lo­wa­ne­go
żół­to
sto­łu krze­sła oku­la­rów

do mil­cze­nia
w pustym poko­ju

[Co ja z tym życiem zrobiłem?]

Co ja z tym życiem zro­bi­łem?
Co?
To co jest waż­ne ukry­łem
to co jest bli­skie wto­pi­łem
w tło.

To co jest moje zanio­słem.
Gdzie?
W czymś się to życie zawar­ło.
Co było żywe umar­ło
w grze.

I w każ­dej zwrot­ce jest inny
raz star­czy a raz dzie­cin­ny
raz win­ny a raz nie­win­ny
krok.

Raz roz­bie­ga­ny raz zwar­ty
raz powol­ny raz upar­ty
nażar­ty i nie na żar­ty.
A gdy odwró­cą kar­ty
– szok.

Głu­cha cisza gło­śne łka­nie.
Co sta­ło się
niech odsta­nie.
Zapi­sa­ny na kola­nie
sen.

Na chrze­ści­jań­skim pogrze­bie
choć napraw­dę nikt nic nie wie
jeden Bóg cze­ka na cie­bie
w lek­kim wie­trzy­ka powie­wie

Ten.

[gdzie wasze dusze chłopcy]

gdzie wasze dusze chłop­cy
gdzie wasze dusze?
cho­dzą patrzą choć
nie mają nóg ani oczu

Leszek, Sta­szek, Feliks, Teo­dor

gdzie wasze dusze
przy­ja­cie­le

takie lek­kie
przy­pad­ko­we – pięk­ne
z odda­li

gdzie ta zie­lo­na mura­wa
ścież­ka któ­rą idzie­cie w skos
po zbo­czu
górą błę­kit­ne powie­trze
i para wod­na w chmu­rze