Transparty

Polarkoller

Mam twarz o imie­niu dez­in­te­gra­cja.
Tro­chę jak zwie­rzę, tyl­ko mniej chi­ral­ne.

Mam pod­pie­kle w ustach, prze­cię­te języ­kiem.
Język jest mię­si­sty, naro­do­wość: fiń­ska.

I mam w gło­wie kwa­sy, któ­re wró­żą zło.
Mam w gło­wie fale, ark­tycz­ne i sło­ne.

Przed­sta­wiam się w masce; kwas się łączy z solą.
Obli­czam obli­cze; zobo­jęt­niam gło­wę.
Język tnę na pół i oddzie­lam trans.

Jado­wi­ta gwiaz­da! Roz­mięk­cza rynsz­tu­nek,
pod śnież­ną powłocz­ką gotu­je się szał.

Modlitwa do Buñuela (tajemnicze zjawiska dziejące się w synapsach)

Z warg infor­ma­cje wydłu­bię pęse­tą,
dla­cze­go w nie wbie­gam jak
w przy­droż­ne drze­wo;

dla­cze­go zmiaż­dżę ser­ce byle wie­dzieć wię­cej
przyj­mę sens na język jak
szorst­ką tablet­kę.

W ołta­rzu trój­ca pier­si, mię­si­sta jak bochen,
wolisz się obna­żyć czy
może pod­glą­dać,

ocie­rać się skó­rą kon­sy­sten­cji gąb­ki
w cie­płym inter­fej­sie
mózg–komputer–serce.

Paris Fashion Week

Dziew­czy­na w cało­ści zbu­do­wa­na z chrząst­ki
– talia wyci­śnię­ta niby mło­dy cytrus.
Kate­dra – muszel­ka, narośl przy bul­wa­rze
nosi w sobie dzwo­ny jak brze­mien­na pło­dy.
Wie­ża jej wychu­dła jak wątły suchot­nik.
Moloch i orga­nizm wyty­cza­ją stycz­ną,
czu­jesz się narzą­dem – czę­ścią miej­sco­wo­ści.
Paso­żyt bez nazwy wgry­za się w tęt­ni­cę
złak­nio­ny glu­ko­zy wią­za­nej przez cen­trum.
przyj­mu­je daw­kę, wywar z zasu­szo­nych dziew­cząt.

1. Szczurzarnia

Cho­dził mi po noz­drzach pomysł na pio­sen­kę
kwa­śny rytm chciał wsiąk­nąć w nabło­nek języ­ka.

Robi­łam bada­nia, gdzie się rodzą myśli,
cho­dzi­łam na bia­ło, nie­win­na jak świą­tek.

W kra­ju mojej gło­wy legal­ne skro­ban­ki,
latem; zimy są jasne, kwa­śne i pach­ną.

Tegretol

Fiol­ka-szkieł­ko, mdła gło­wa i ich cechy wspól­ne:
gdy je kro­isz noży­kiem gład­kim, niby błon­ka,
dzie­lą się na dwie czę­ści: to jasz­czur­ka – szorst­ka,
chro­po­wa­ta skó­ra, gdy zaj­rzysz do środ­ka.

Nic nie mówi sek­cja, nic nie obie­cu­je.

Wnę­trze tego mózgu, jak­by cię­li we szkle.
Sygnał tego mózgu, jak­by mar­szem gra­ny
we śnie, wci­skam w rękę tablet­kę jak dia­ment.

Zarys osobowości Loli Kittinger

Uro­da Loli Kit­tin­ger jest nie­po­ko­ją­ca.
Twarz zde­cy­do­wa­nie sło­wiań­ska, nos semic­ki,
dłu­gi skan­dy­naw­ski kościec. Pró­ba kla­sy­fi­ka­cji
zbęd­na. Upior­na Lola jest cała różo­wa –
jak gło­si napis na koszul­ce, I’m blon­de
but it doesn’t mat­ter, niech was nie zwie­dzie
pla­ty­no­wa gło­wa.
Lola Kit­tin­ger, zesła­na przez stra­tos­fe­rę,
prze­strzeń wokół niej jak guma balo­no­wa.
Poru­sza się w wyżej wymie­nio­nej jak w zor­bin­go­wej
kuli.

Lola Kit­tin­ger, pod­nieb­na dziew­czy­na.
Kru­cha fizycz­nie. Oczy ma magicz­ne
niczym dys­ko­te­ko­we… kule. Patrzą trzeź­wo.
Lola Kit­tin­ger wie, tyl­ko to pozwo­li
nie osza­leć w wir­tu­al­nej rze­czy­wi­sto­ści.
Lola, Lola, kosmicz­na dziew­czy­na.
Zagu­bio­na na rau­tach, nie umie poezji
i meta­for. Umie zała­twić prze­trwa­nie,
wyko­rzy­stu­jąc teo­rię super­strun.

Lola Kit­tin­ger, spa­da­ją­ca dziew­czy­na,
peł­na fine­zji. Kie­dy obcy chwa­lą,
patrzy dwa razy czuj­niej. Ma umysł
świe­tli­sty jak laser, strze­li­sty
niby wie­życz­ki Disney­lan­du.
Lola Kit­tin­ger, dziew­czy­na

jedy­na w swo­im rodza­ju. Gdy zna­jo­my
żali się, że prze­śla­du­je go tępa kobie­ta,
zwa­na potocz­nie tem­pu­rą, rzut oka Loli
na jej zdję­cie z wyżyn nie­ba,
ze spa­cho­chro­nem, wystar­cza do kon­klu­zji:
odważ­na dziew­czy­na odważ­nie oka­zu­je
swo­je odważ­ne uczu­cia. Myślisz: to
dale­ko idą­cy wnio­sek,

ale Lola ma łeb nie od para­dy,
ani innych melan­żów i wie:
naj­da­lej posu­nię­te wnio­ski
są z regu­ły naj­traf­niej­sze.

Wasabi

Roz­kwi­tła gorącz­ka jak owad tro­picz­ny
i pło­ną enzy­my jak noc świę­to­jań­ska.
Marzec mam za oknem, w gło­wie wyspę Rodos
zanu­rzę w chłod­ni­ku, lecz i tak usma­żę.

Pisa­łam egza­min na ślicz­nym kam­pu­sie.
O gło­wie, języ­ku, ser­cu, oraz oku.
Pisa­łam egza­min z wyż­szej gene­ty­ki.

Polar­ne godzi­ny wią­żą dzień-poli­mer,
ukła­dam się pod oknem, kot­ka zeszła z dachu,
bla­cha wrze jak biał­ko, ścię­ła tę odpo­wiedź.

Zamiast wło­sów strzy­żo­ne na krót­ko neu­ry­ty.
Zosta­ły mi wyspy, nie w gło­wie, lecz wewnątrz,
zosta­ły mi czuj­ne Wyspy Lan­ger­han­sa.