Wyprowadzka z Terry Street

Z rynsztoka

Rozmawiam z mężczyzną, który zamiata rynsztok
Długą szczotką na kiju
Pokrytą twardą, niezawodną szczeciną.
“Odkąd wziąłem tę pracę
Nie chce ze mną rozmawiać nawet żona,
Ale nie było nic innego do wzięcia”.
Tak, tak, tak, melancholijny człowieku,
Którego wzrok zwrócony jest na zawsze w stronę
Podartych listów miłosnych,
Resztek zeszłotygodniowych wymiocin, zapałek
I wilgotnego tytoniu, co eksplodował z bibułki,
Wiem, że marzy ci się jesień
I jej zbawienne posłanie,
Ożywione liście, które mówią ci
O rzeczach niepotrzebnych,
I opowiadają ustami nieznajomego
O czterech porach śmieci,
Cudzymi ustami, co trajkoczą
Wśród upuszczonych monet i niedopałków.

Środa

Platonowi i pani MacAvoy
Spod osiemnastki dedykuję tę kartkę
Na której teraz piszę, na którą,
Gdy się pochylam nad nią, widzę że upadł
Sen z mojego oka, okruch ciasta,
Płatek ze strupka na moim nosie
Co męczył mnie przez cały tydzień.
Heinrichowi Böllowi za jego opowiadania
Przesuwam piórem po papierze.
Atramentem, co kryje cudowny alfabet,
Szkicuję mapę pragnień na tym śniegu.
To życie jest jak wypełnianie formularza.
Nie lubię rozwoziciela mleka, ale lubię
Jego płynny turkot na naszej liściastej ulicy.
Albertowi Camus, który niestety zmarł,
Daję odkryty nagle włos, co zdobi kartkę,
Włos z moich wąsów, i nie wiedzieć czemu –
Bo nie wiem, skąd się tutaj wzięła –
Małą kałużę łzy,
Co sama wchłania z wolna swą wypukłość.