Wiersze z wody

Nie pamię­tam, kie­dy napi­sa­łem mój pierw­szy wiersz, ale wiem, że musia­łem mieć wte­dy oko­ło czter­na­stu lat. Nie zna­łem angiel­skie­go, więc pró­bo­wa­łem pisać wła­sne tek­sty do anglo­ję­zycz­nych pio­se­nek. A potem pisa­łem dalej, rzad­ko i nie­dba­le, niko­mu tego nie poka­zu­jąc i nie mając zamia­ru moich rze­czy publi­ko­wać (te zapi­ski i tak się do publi­ka­cji nie nada­wa­ły). A jako czy­tel­nik, czę­ściej zaglą­da­łem do pro­zy niż do poezji. Wstrzą­snę­ła mną dopie­ro lek­tu­ra więk­szej daw­ki Bla­ke­’a i Elio­ta, ale wstrząs ten nie dawał się nijak prze­ło­żyć na moje pisa­nie. Dopie­ro na trze­cim roku stu­diów odkry­łem dla sie­bie ouli­pij­czy­ków i prze­czy­ta­łem wier­sze kil­kor­ga współ­cze­snych poetów ame­ry­kań­skich, bry­tyj­skich i pol­skich. Wte­dy zaczą­łem mniej wię­cej czuć, jak chciał­bym pisać.

Wier­sze z Przy­gód, etc. powsta­wa­ły mniej wię­cej od stycz­nia 2002 do listo­pa­da 2004. Pisa­łem je w okre­sie prze­pro­wa­dzek, w trzech war­szaw­skich miesz­ka­niach, na Żoli­bo­rzu, na Gro­cho­wie (głów­nie w kuch­ni) i Bemo­wie; pisy­wa­łem w auto­bu­sach i tram­wa­jach; część wier­szy tak jak­by wyszła z wody („Sesti­na dopia” poja­wi­ła się w mojej gło­wie, kie­dy pły­wa­łem w jed­nym z mazur­skich jezior). W koń­cu oka­za­ło się, że rze­czy jest cał­kiem spo­ro, i że coś je łączy, więc uło­ży­łem z nich książ­kę, któ­rą nadal tro­chę lubię (choć chęt­nie zmie­nił­bym kil­ka dro­bia­zgów; wolał­bym raczej coś ująć, niż dodać). Czy coś się zmie­ni­ło? Pew­nie nie­ma­ło, ale nie wiem, na ile odpo­wie­dzial­na jest za to moja książ­ka. Być może naj­waż­niej­sze było dla mnie to, że publi­ka­cja wła­snych tek­stów pozwo­li­ła mi na uła­mek sekun­dy zaj­rzeć na zaple­cze tej dziw­nej insty­tu­cji zwa­nej lite­ra­tu­rą. Na szczę­ście wie­le jesz­cze zosta­ło do zoba­cze­nia.