Bezbronna kreska (1)

Znacie dobrze ten obrazek z kreskówek i najlepszych filmów trzeciej kategorii: bohater płynący środkiem wielkiej rzeki na łódce, tratwie, albo uczepiony kawałka pnia, spostrzega nagle, że horyzont się urywa, że łagodnie wzmaga się szum opadającej z wysokości wody, rzeka jest zbyt głęboka, by wryć się dłońmi w dno, więc nasz zajączek, kowboj czy uczestnik familijnego pikniku zaczyna desperacko wiosłować w stronę brzegu, przegania wodę za siebie, ale woda jak na złość miękka, śliska, wodnista, szum się wzmaga i miesza z szumem krwi uderzającej do skroni, nasz bohater wie już, że nie zdąży, w ostatniej chwili godzi się na wodospad, nie liczy na wiele, ale jednak pojawia się w nim wątła nadzieja, że upadek będzie bezbolesny, że pogrąży się w czarnej toni z płucami pełnymi powietrza i po niedługim czasie wynurzy, dryfując ku zielonym zakolom. A co jeśli bohater jest sam sobie pniakiem, wodospadem i rzeką? Co jeśli jedyny wodospad, jaki zna, burczy mu teraz w żołądku, gdy siedzi na peronie i słyszy narastający szum tłumu i metra linii G, pchającego przed sobą kilka niewidzialnych wagonów stęchlizny?

– Czy to jest jakaś aluzja do Malewicza? – zapytała głosem przypominającym tasiemkę.
– Tak – odpowiedziałem odruchowo – to taka wariacja polskiej artystki na temat Czarnego kwadratu, dosyć bezlitosna, ale dowcipna, tak mi się wydaje, w każdym razie świetnie pasuje na okładkę mojej książki.
– To twoja książka? – tasiemka zafalowała w powietrzu.
Dopiero teraz odwróciłem się w jej stronę i zeskanowałem w spokoju jej twarz z czułością i precyzją dłoni niewidomego. Miała dwadzieścia parę lat, oczy tak intensywnie niebieskie, że gdybym zobaczył je w filmie, na obrazie lub zdjęciu, uznałbym je za szczyt kiczu, rudawe brwi, wysokie czoło, nos lekko zadarty z dziurkami tak małymi, że nie mogą służyć do oddychania, są po prostu, by być i cieszyć, i śmieszyć, długie włosy w kolorze makaronu (jedno jajko na kilogram mąki), spięte niedbale w samurajski kok, i bladą skórę, jak piaszczysty pejzaż poprzecinany rzekami i rzeczułkami żył.
–Tak, wiersze…
To zawsze brzmi niezręcznie, jakby się człowiek przyznawał do jakieś wstydliwej choroby.
– Wspaniale, gratuluję. Mogę zerknąć?
– Jasne.

Poznałem parę dni temu aktora, nazywa się Steve, grał niewielką rolę w Skazanych na Shawshank, podwożąc mnie na lotnisko, kazał mi czytać na głos. „Czytaj po angielsku – mówił – nie pozwól nikomu robić tego za siebie, bo spieprzy sprawę, czytaj sam, będziesz miał lepszy kontakt z publicznością”. Najbardziej interesowała go wymowa słowa „copulation”. „Włóż w nie więcej energii – naciskał. Czy było to zwykłe, techniczne pieprzenie, czy miałeś z tego chociaż trochę frajdy? Jeśli miałeś, daj mi to poczuć. No, jeszcze raz, trochę silniej i z większą wibracją w głosie!”. Dopiero w okolicach lotniska zorientowałem się, że Steve chciał mnie przelecieć.