Głodni (2)

***

Z gło­śni­ków pod sufi­tem wypeł­za­ła muzy­ka, niby tru­ją­cy bluszcz, okrę­ca­ła się wokół drew­nia­nych bali, cza­sa­mi tak gło­śna, że zagłu­sza­ła nasze sło­wa, zara­sta­ła nam uszy i usta. Jazz brzmią­cy jak ude­rza­nie zardze­wia­ły­mi przed­mio­ta­mi, popeł­nia­nie omy­łek i wykro­czeń, na prze­mian z etnicz­ny­mi pie­śnia­mi, śpie­wa­ny­mi w upal­nym narze­czu z brzu­cha Afry­ki, gdzie w zmie­nia­ją­cym się nie­ustan­nie, dże­mu­ją­cym, skrzy­pli­wym ryt­mie ktoś smutno–wesoło, wolno–szybko, słodko–gorzko zawo­dził: „mari­hu­ana, mari­hu­ana, mari­hu­ana”, albo nam się tyl­ko tak sły­sza­ło.

Bujał się do ryt­mu i pisał pal­cem w powie­trzu zna­ki, któ­re pró­bo­wa­łam odczy­tać, choć bałam się, że to imio­na kobiet, otwar­tych jak książ­ka na sześć­dzie­sią­tej dzie­wią­tej stro­nie. Ogień powo­li zja­dał jego papie­ro­sy.

Ochro­niarz w okrą­głych oku­lar­kach à la John Len­non, ima­gi­ne all the people, i z jed­nym pożół­kłym zębem z przo­du znał nas już na pamięć, i nie uwa­żał za nic dobre­go, kie­dy każ­de­go popo­łu­dnia scho­dzi­li­śmy w dół, gro­mił na nas wzro­kiem kazno­dziei.

– To nasze życia! – pysko­wa­łam mu w myślach. – Może­my robić z nimi, co nam się tyl­ko podo­ba. Może­my je prze­sie­dzieć w Kul­tu­ral­nym, prze­pić, prze­pa­lić, prze­pier­do­lić!

Nosił buty na modłę woj­sko­wą, wyso­kie gla­ny ze sznu­ro­wa­dła­mi i kie­dyś się z nami rze­czy­wi­ście pokłó­cił, ale nie wie­dzia­łam o co i Woj­tuś też chy­ba nie, cho­ciaż krzy­cze­li­śmy na nie­go z chod­ni­ka przed bra­mą, ciska­li­śmy kur­wa­mi i nędza­mi, a on nam odpo­wia­dał tym samym, scho­wa­ny w swo­jej bud­ce obok scho­dów, za okien­kiem jak bulaj w bur­cie stat­ku.