Głodni (3)

Pod ratuszem sękaci muzycy stroją instrumenty, skrzypią strunami, naoliwiają smyczki, przedmuchują rury, tłuką talerze. W każdy zakamarek zawędrowali, z niejednego pieca podpłomyk jedli, przejechali całą Route 66, wytrawili się na miedź. Podrzucają sobie znaki, półsłowne komendy, na jeden gest wybucha orkiestra, w znienackim porozumieniu banjo, kontrabasu, puzonu i skrzypiec. Tego z mandoliną znam, mijaliśmy się w czerwcu na Szewskiej, skwierczał upał czterdziestostopniowy, szedł w wełnianej marynarce z wywiniętymi klapami, lizał loda w wafelku.

Dziewczyna śpiewa, upijając się powietrzem, I can hear the sounds of violins long before it begins, rozdziawia wielkie usta, napęczniałe wargi, połyka nas wszystkich, natura wyposażyła ją w potężną przeponę, bez reszty wpompowywuje się w głos, rozdzierający, pełen skowytu, aż dziw, że się tutaj zdziera. Only you have that magic technique, skamle, when we sway I go weak.

Kiedy osuwa się na cegły, perkusista rusza na solo, wali w bębny, wyszczerza zęby, marszczy nos. Próbuję przyłapać jego wzrok, ale zagląda poza rzeczywistość, oczy ześlizgują się z obiektów, spadają w otchłań. Pot wykrapla się ciurkiem i wsiąka w ręcznik zarzucony na ramiona, dymi w szklanki powietrza. Puzon się wycofuje, opuszcza na kwintę, tylko bębnista w transie przedziera się przez dżunglę i wyskakuje naprzeciwko siebie, tak się zaskakuje, że przerażamy się tego zderzenia, napadu nagości. I zawiązują mu się powrozy w przedramionach, i zawiesza dźwięk na najcieńszej nitce, wypruwa z ciszy, zamiera oddech, pałki spadają, a potem podnoszą hurmem, rozjątrzają, trzaskają po garach. Kiedy już jest bliski wyczerpania, umiera, ginie z wycieńczenia, włączają się skrzypce, wstaje klarnet, podnoszą go, przywracają.

Broczą w nas dziury wywiercone saksofonem, sączy się z nich srebrzysta przędza, toczymy dookoła szklistym powidokiem. Jak ma się nasze życie do naszego nieżycia? Tkwimy zerem pomiędzy minus a plus nieskończonością. Kruchym, nierozciągliwym zerem.

Na podest przed orkiestrę wtargnął brodacz, odstawia przysiady z wyrzutami nóg, fikołki, podskoki, przytupy.

– Good job, brother! – spleceni w wianuszku turyści oklaskują go, podają kufel, częstują papierosami. – Have fun!

On wycina hołubce, wychyla szota, rzuca kieliszkiem, puszcza dym przez uszy, wskakuje do kałuży, chlapie wodą. Przy każdym wymachu świeci podeszwami gołych stóp.