Rozcierki z ziemi (2)

syk

jest późno a syk zachodzi
kobiecie drogę

syk obserwuje, osądza:
ta się nada

w tej luźnej kurtce, rzuca ostre
zdrobnienie i -ej

zdrobnienie zdrobnienie -ej
zły że ona na to nic

syczy ostrzej sunie bliżej
czubek języka noża cięcie

rozeźlony
ta co taka drętwa

waląc w barierkę
zębów syk ociera się

o pręty tak długo aż
szczucie zdusi syk

w ustach i ustanie
przez długie ulice

póki kobieta nie wróci czuje
że coś skrada się w jej cieniu

anemone nemorosa

i nie trwa to długo, ledwo
wiosna i już dość kwitnienia

gałęzie nade mną wiążą
światło w supeł za mało

przepuszcza za późno prosić
o słońce o więcej niż te

mary z ziemi i pragnienia
bo w pąku kryje się czai

czyha pułapka, głęboko
klapowana, kusi tego

kto marzy
że liść że meszek że puch

mój cieniolubny zawilcu
jesteś, ledwo mnie nazywasz

a już cień zabiera barwy
wiatr odgina wszelki opór

obcy dostrzega mnie w kępie
myli się widzi piżmaczka

i bezwolne przebiśniegi
spętane siecią korzeni

wstrząsy

rozłamać w dłoniach połówkę granatu
gdzie jest nóż

pestka w łonie wyrywa się z twardej ściany komórkowej
kobieta z nierozciągliwej skóry

a owoc
wargowo-kwieciście, ciepłokrwiście wyśpiewuje
wstrząsami swoje otwarcie