Rozcierki z ziemi

wielka i mała wężowa bogini

krnąbrne i kołyszące biodrami przez całą noc
Wielka i Mała Wężowa Bogini grabiły pustynię
i tak co noc od wieków

gdy śpimy wyczesują dla nas widma
z ziemi

wypłoszone ruchem grabi
zacienione zmarszczki przemykają po piaszczystym grzbiecie
jakby na dnie coś gotowe na siew

i jałowe
bezustannie goniło samo siebie ono drży
pod wysokim słońcem ono prosi o ochronę
amuletu przeciw złu

parę cywilizacji później
kiedy boginie pełne niewiary i przygięte pracą
staną w muzeum

ich piersi zostawi się odkryte
ich zadanie zbędzie się jako zaklinanie węży

i coś z płodnością

w zgięciu

w szyi wzgórza jest załom
w talii śpiącej piaskowej olbrzymki

ona leży w krajobrazie krajobraz kryje się
w niej, łechcze

wiatr igrający w jej brodzie z ostrokrzewu i srebra
pachnie niebieskozielono matowozielono zielonkawo
– powoli coraz zimniej miejsce do leżenia, a ona użycza ci

swej przepony użycza ci swojego snu widoku
bez odcisków stóp

prastara i poruszona
rozściela łóżko poranek swoje ciało
gościnna okolica pachwin, pofałdowanych

skał układasz się w zgięciu
i płyniesz

akacja

słowo budzi oczekiwanie wieczór
budzi noc ona zostaje czym jest

kontakt w ciemno wrażenie to jedyne
co do ciebie przyniosę jedyne co zdejmę

oglądana uczę się marnotrawstwa zamkniętego oka
tego jak nienaświetlone niebieskie cofa się i jęczy

bo uderzyła kometa bo przyszedł nocny stróż
wreszcie jesień akacja

plecionka naszego przyrzeczenia gęsto usłojone drewno
we wnętrzu twojej dłoni, w objęciach

moi ukochani poeci stoją w oknie
na wielobarwnym suficie odtwarza się marzenie, zapadasz

w sen pierwszy budzisz czas w zaroślach
pościeli, knujemy słowo

brzmi nocnie poważnie
miłosiernie