Rozcierki z ziemi

wielka i mała wężowa bogini

krnąbr­ne i koły­szą­ce bio­dra­mi przez całą noc
Wiel­ka i Mała Wężo­wa Bogi­ni gra­bi­ły pusty­nię
i tak co noc od wie­ków

gdy śpi­my wycze­su­ją dla nas wid­ma
z zie­mi

wypło­szo­ne ruchem gra­bi
zacie­nio­ne zmarszcz­ki prze­my­ka­ją po piasz­czy­stym grzbie­cie
jak­by na dnie coś goto­we na siew

i jało­we
bez­u­stan­nie goni­ło samo sie­bie ono drży
pod wyso­kim słoń­cem ono pro­si o ochro­nę
amu­le­tu prze­ciw złu

parę cywi­li­za­cji póź­niej
kie­dy bogi­nie peł­ne nie­wia­ry i przy­gię­te pra­cą
sta­ną w muzeum

ich pier­si zosta­wi się odkry­te
ich zada­nie zbę­dzie się jako zakli­na­nie węży

i coś z płod­no­ścią

w zgięciu

w szyi wzgó­rza jest załom
w talii śpią­cej pia­sko­wej olbrzym­ki

ona leży w kra­jo­bra­zie kra­jo­braz kry­je się
w niej, łech­cze

wiatr igra­ją­cy w jej bro­dzie z ostro­krze­wu i sre­bra
pach­nie nie­bie­sko­zie­lo­no mato­wo­zie­lo­no zie­lon­ka­wo
– powo­li coraz zim­niej miej­sce do leże­nia, a ona uży­cza ci

swej prze­po­ny uży­cza ci swo­je­go snu wido­ku
bez odci­sków stóp

pra­sta­ra i poru­szo­na
roz­ście­la łóż­ko pora­nek swo­je cia­ło
gościn­na oko­li­ca pachwin, pofał­do­wa­nych

skał ukła­dasz się w zgię­ciu
i pły­niesz

akacja

sło­wo budzi ocze­ki­wa­nie wie­czór
budzi noc ona zosta­je czym jest

kon­takt w ciem­no wra­że­nie to jedy­ne
co do cie­bie przy­nio­sę jedy­ne co zdej­mę

oglą­da­na uczę się mar­no­traw­stwa zamknię­te­go oka
tego jak nie­na­świe­tlo­ne nie­bie­skie cofa się i jęczy

bo ude­rzy­ła kome­ta bo przy­szedł noc­ny stróż
wresz­cie jesień aka­cja

ple­cion­ka nasze­go przy­rze­cze­nia gęsto usło­jo­ne drew­no
we wnę­trzu two­jej dło­ni, w obję­ciach

moi uko­cha­ni poeci sto­ją w oknie
na wie­lo­barw­nym sufi­cie odtwa­rza się marze­nie, zapa­dasz

w sen pierw­szy budzisz czas w zaro­ślach
poście­li, knu­je­my sło­wo

brzmi noc­nie poważ­nie
miło­sier­nie