Klarowne, krystaliczne zdania brzmiące stanowczo; to je widzi się najpierw, atomy narracji. Stanowczo i frywolnie. To znaczy, wydające się w swej żartobliwej filozoficzności rzeczywiście złotymi myślami, formułami własnej prawdy, która jest na tyle intrygująca i błyskotliwa, że szybko staje się prawdą samego czytelnika. Bo czytelnik musi być bardzo sam, żeby ją przyjąć. Niemal tak samotny jak bohater-narrator, otoczony jakimiś ludźmi, a jednak sam. Czy to literatura wyobcowuje człowieka, czy jest właśnie odwrotnie – człowiek tworzy „wyobcowaną literaturę”, żeby się z nami, tą wyimaginowaną resztą (wspólnotą podobnie wrażliwych) połączyć? To jedno z wielu pytań, które zadaje Zawada. Pyta bez przerwy. Jak dziecko. Nawet, gdy nie pyta.

Pod słońce było to notatnik, intymnik (bo nie pamiętnik ani nie dziennik, nawet nie codziennik) byłego muzyka. […]. Intelektualne zastanowienie się autora. I czytelnika też.

Pod słońce było to szczery, przefiltrowany (czytaj: wzmocniony) zapis emocji i doświadczeń trzydziestoparolatka.

Świat widziany pod słońce z reguły niesie ze sobą spory ładunek optymizmu. Może razić, doprowadzać do łzawienia oczu, ale to najczęściej pozytywna siła […] Książka ma sporą siłę rażenia, nie tyko ze względu na tytuł. Pod słońce było to ciekawa opowieść o poszukiwaniu siebie, w której pod znakiem zapytania stawiane są powszechnie przyjęte zasady i tzw. normalność.

Pod słońce było to […] opowieść nie tylko o szaleństwie, ale przede wszystkim o konieczności poszukiwania własnego miejsca we współczesnym świecie. […] Tytułowa fraza sugeruje wyraźnie, że opowieść Zawady to historia pewnej nieuchwytnej gry – między tym, co widoczne, jasne i pewne, a tym, co zaciemnione. 

[W książce Zawady] odrzucony zostaje dychotomiczny podział między tym, co mieści się w definicji “normalnego człowieka”, a definicji wariata. Obie te wersje nie stanowią już dwóch przeciwstawnych czy wykluczających się opcji, ale zdają się być jedynie dopływami tej samej rzeki, której wody zmierzają do jednego ujścia. Przy czym sam sposób żeglowania nie ma znaczenia, bo – jak pisze Zawada – “życie to wyraz, w którym nie wiadomo, o co chodzi. Bardzo często używany, kiedy się nie wie, co powiedzieć”.

(…) gdy zacznie się ten “szalony dziennik” czytać, to po pierwsze, wsiąka się w te migawkowe zapiski, a po drugie, bardzo szybko człowiek przekonuje się, że to pisanie jest po prostu wartościowe. Trzeba mieć tylko otwartą głowę na tak interesująco-intrygujący miks.

Z jednej strony bowiem dojmujący smutek i melancholia (bohater cierpi na depresję, która zaprowadza go do szpitala psychiatrycznego), z drugiej czarny humor, ironia i gorzki dowcip.

“Do szpitala dla nienormalnych zabrałem też ze sobą nowy pięciopak skarpet. Na metce jest napisane: «Ręczne łączenie czubków». Życie potrafi być zabawne”.