W Roz­cier­kach z zie­mi kra­jo­braz – kali­for­nij­skiej pustyn­nej Doli­ny Śmier­ci, ale też morza, ama­zoń­skie­go lasu desz­czo­we­go czy miej­skie­go par­ku – jest jed­no­cze­śnie kobie­cym cia­łem. Char­lot­te van den Bro­eck przy­glą­da się powią­za­niom mię­dzy zra­nie­nia­mi, jakich dozna­je jed­no i dru­gie. W tym tomi­ku, na pry­wat­nej pusty­ni autor­ki, poja­wia­ją się wężo­we bogi­nie, olbrzym­ka z pia­sku, Struś Pędzi­wiatr, a kolo­ry, dźwię­ki i migaw­ki skła­da­ją się na wra­że­nia oraz wier­sze. Jed­no­cze­śnie to poezja bar­dzo pre­cy­zyj­na i osa­dzo­na w kon­kre­cie. Wier­sze odno­szą się do doświad­cze­nia cie­le­sne­go, dzię­ki cze­mu oso­bi­sty, wręcz intym­ny cha­rak­ter zysku­je opis pary żół­wi w sadzaw­ce czy Afro­dy­ty z Kni­dos. Roz­cier­ki z zie­mi to pierw­sza tłu­ma­czo­na na język pol­ski książ­ka bel­gij­skiej pisar­ki i poet­ki, uzna­wa­nej za jeden z naj­ory­gi­nal­niej­szych gło­sów swo­je­go poko­le­nia.