Rozcierki z ziemi

wielka i mała wężowa bogini

krnąbrne i kołyszące biodrami przez całą noc
Wielka i Mała Wężowa Bogini grabiły pustynię
i tak co noc od wieków

gdy śpimy wyczesują dla nas widma
z ziemi

wypłoszone ruchem grabi
zacienione zmarszczki przemykają po piaszczystym grzbiecie
jakby na dnie coś gotowe na siew

i jałowe
bezustannie goniło samo siebie ono drży
pod wysokim słońcem ono prosi o ochronę
amuletu przeciw złu

parę cywilizacji później
kiedy boginie pełne niewiary i przygięte pracą
staną w muzeum

ich piersi zostawi się odkryte
ich zadanie zbędzie się jako zaklinanie węży

i coś z płodnością

w zgięciu

w szyi wzgórza jest załom
w talii śpiącej piaskowej olbrzymki

ona leży w krajobrazie krajobraz kryje się
w niej, łechcze

wiatr igrający w jej brodzie z ostrokrzewu i srebra
pachnie niebieskozielono matowozielono zielonkawo
– powoli coraz zimniej miejsce do leżenia, a ona użycza ci

swej przepony użycza ci swojego snu widoku
bez odcisków stóp

prastara i poruszona
rozściela łóżko poranek swoje ciało
gościnna okolica pachwin, pofałdowanych

skał układasz się w zgięciu
i płyniesz

akacja

słowo budzi oczekiwanie wieczór
budzi noc ona zostaje czym jest

kontakt w ciemno wrażenie to jedyne
co do ciebie przyniosę jedyne co zdejmę

oglądana uczę się marnotrawstwa zamkniętego oka
tego jak nienaświetlone niebieskie cofa się i jęczy

bo uderzyła kometa bo przyszedł nocny stróż
wreszcie jesień akacja

plecionka naszego przyrzeczenia gęsto usłojone drewno
we wnętrzu twojej dłoni, w objęciach

moi ukochani poeci stoją w oknie
na wielobarwnym suficie odtwarza się marzenie, zapadasz

w sen pierwszy budzisz czas w zaroślach
pościeli, knujemy słowo

brzmi nocnie poważnie
miłosiernie

syk

jest późno a syk zachodzi
kobiecie drogę

syk obserwuje, osądza:
ta się nada

w tej luźnej kurtce, rzuca ostre
zdrobnienie i -ej

zdrobnienie zdrobnienie -ej
zły że ona na to nic

syczy ostrzej sunie bliżej
czubek języka noża cięcie

rozeźlony
ta co taka drętwa

waląc w barierkę
zębów syk ociera się

o pręty tak długo aż
szczucie zdusi syk

w ustach i ustanie
przez długie ulice

póki kobieta nie wróci czuje
że coś skrada się w jej cieniu

anemone nemorosa

i nie trwa to długo, ledwo
wiosna i już dość kwitnienia

gałęzie nade mną wiążą
światło w supeł za mało

przepuszcza za późno prosić
o słońce o więcej niż te

mary z ziemi i pragnienia
bo w pąku kryje się czai

czyha pułapka, głęboko
klapowana, kusi tego

kto marzy
że liść że meszek że puch

mój cieniolubny zawilcu
jesteś, ledwo mnie nazywasz

a już cień zabiera barwy
wiatr odgina wszelki opór

obcy dostrzega mnie w kępie
myli się widzi piżmaczka

i bezwolne przebiśniegi
spętane siecią korzeni

wstrząsy

rozłamać w dłoniach połówkę granatu
gdzie jest nóż

pestka w łonie wyrywa się z twardej ściany komórkowej
kobieta z nierozciągliwej skóry

a owoc
wargowo-kwieciście, ciepłokrwiście wyśpiewuje
wstrząsami swoje otwarcie

przekształcenia

za oceanami
w stronę nocy
na skalistej wyspie mieszka kobieta poza swoim wyobrażeniem
tam odrzuca

niebieskie wężowe loki sutki z lilii wodnych kieł
wywalony w szale język
w szeroko otwartych ustach – porównaj z macicą
porównaj z oskarżeniami

opowiadaczy i bohaterów-przeciętniaków którzy ją
przebierają w najróżniejsze

opiekunka kusicielka zdobycz z wojny sexy monster
ofiara akuszerka luba dziecko-panna młoda, jej skóra

jest bardziej słona i nawykła
do bycia na zewnątrz lecz nie przykryta
skrzelami łuskami rdzą dotykiem czy bliznami

kto na nią spojrzy
nie zmieni się w kamień ona wycina
ze skał przekrwione korale
puszcza je, wijące się, na wodę