Już się mogę tak nie powtórzyć , pisze Julia Szychowiak w jednym z wierszy. I uznajmy te słowa za rację jej pisania i za klucz do jej poezji. Pisze się, bo powtórzeń nie ma, pisze się, by uchwycić to, co się tak nie powtarza . Świat wyłaniający się z wierszy Julii Szychowiak, bardzo własnych i bardzo intymnych, ale dalekich od obnoszenia swojego Ja, jest zawsze pomiędzy – na progu, na brzegu, przed świtem, na granicy światła i cienia. W swojej kapryśnej niepowtarzalności umyka słowom i kształtom. Krótkotrwały jak błyski jej lapidarnych często zdań, jak draśnięcia jej celnych porównań. Choć zanurzone w tym migotliwym światłocieniu, są to wiersze dojmująco naskórne, obrazy naoczne, słowa na światło i dźwięk nadczułe. To liryka ściśniętych ust, które nie chcą powiedzieć za dużo, by pozostać tam, gdzie nic się nie powtarza – na progu, na skraju, przed świtem.

Julia Szychowiak wybiera (…) te rejestry poezji, które wywołują pojedynczą intymność, bez względu na to, ile namnożą sobowtórów i przejść pomiędzy różnymi tożsamościami. Jej metoda polega na ustawicznej próbie zlokalizowania podmiotu piszącego i opisaniu jego wielorakich odsłon.