Poprawiny

Poprawiny

Ma wzdę­ty brzuch i chłod­ny prze­ciąg w ustach.
Jak skó­ra cier­pli­wie scho­dzi mu z ple­ców,
prze­wra­ca na bok, napły­wa do oczu jak świa­tło.

Cień łamie się w poło­wie i teraz nie pasu­je
do nicze­go. Więc wsta­je od sto­łu, popra­wia im
życie po śla­dach. Wewnątrz ochła­py powie­trza
i skurcz, skurcz na zada­ny temat.

Błysz­czy posadz­ka języ­ka, już leżą pła­sko
w kału­ży pla­sti­ku i liczą odde­chy.
To się nie ury­wa.

Amnezja

Co minę­ło, draż­ni jak za krót­ki rękaw;
bia­łe pla­my, wewnątrz – wie­lo­okie ścia­ny
i ster­ty pla­sti­ku.

Jak mnie nazy­wał, czy nazy­wał
mnie po imie­niu? I jaki odcień mia­ły
moje wło­sy, kie­dy się zbli­żał?

Nie pamię­tam. Może coś mówił?
Już się mogę tak nie powtó­rzyć.
Roz­rzu­co­na na brze­gu, pozbie­ra­na
jak szkło.