Dalej pójdzie jak z płatka

Czy literatura jest wirusem, czy przeciwnie – szczepionką?

Pharmakonem. Chemią, która modyfikuje własne wiązania. Instytucją, która wykracza poza siebie. To już było mówione. Nie wiem, co mógłbym do tego dodać. Może to, że te przeróbki dają substancje aktywne, aktywniejsze, niż zdawał się sądzić twórca tej koncepcji.

Jakiemu zwierzęciu poświęciłbyś wiersz lub opowiadanie?

Tygrysowi! Nie, zaraz, to już było… Więc każdemu, które zechce wejść w środowisko wiersza. Albo lepiej – takiemu, które chciałoby się z niego wywikłać!

Czy myślałeś kiedyś „jak góra” lub „jak morze”?

Wiele razy, ale nic z tego nie wyszło. Myślenie i język się rozchodziły. Albo kończyłem z kawałkiem imagistowskim.

Gdybyś miał wybrać artystę, który napisałby muzykę do twojego wiersza lub opowiadania i wykonał go na scenie, byłby to…?

Steve Reich, wczesna Lisa Gerrard, Klaus Schulze/Richard Wahnfried.

Jaka była najlepsza rada „poetycka” lub „prozatorska”, jakiej ci udzielono?

Kiedyś, dawno temu, Jerzy Jarniewicz uciekł przede mną tramwajem, żeby nie musieć omawiać kilku wierszy, które mu wcześniej pokazałem. To była dobra rada, dosadna i ekonomiczna.

Wolność, równość, braterstwo – z którą z tych wartości poezja lub proza mają najwięcej wspólnego?

Wydarzenie wiersza jest wolnością. Dajcie jej się wydarzyć. Dalej pójdzie jak z płatka.

Dlaczego ludzie nie czytają poezji i ambitnej prozy?

Bo nie dbają o siebie. Nawzajem.