Zbiór zdań rozłożonych w czasie

Czy literatura jest wirusem, czy przeciwnie – szczepionką?

Nie wiem. Wolę: zbiór zdań rozłożonych w czasie.

 Jakiemu zwierzęciu poświęciłbyś wiersz lub opowiadanie?

Ludziom.

Czy myślałeś kiedyś „jak góra” lub „jak morze”?

Nie wiem.

Gdybyś miał wybrać artystę, który napisałby muzykę do twojego wiersza lub opowiadania i wykonał go na scenie, byłby to…?

Fire! Orchestra.

Jaka była najlepsza rada „poetycka” lub „prozatorska”, jakiej ci udzielono?

Są dwie takie rady, które na równi ukształtowały mnie poetycko, czyli:

„Skracaj” – Marcin Sendecki na warsztatach w SDK-u.

„Poczytaj Ginsberga” – moja mama.

Wolność, równość, braterstwo – z którą z tych wartości poezja lub proza mają najwięcej wspólnego?

Z tych trzech wartości wybrałbym równość, gdyż na końcu tekstu wszyscy powinniśmy móc być równi.

Dlaczego ludzie nie czytają poezji i ambitnej prozy?

Jest wystarczająco dużo odpowiedzi na to pytanie, by przestać je zadawać i albo to przełknąć, albo wziąć się w garść:

1. (Zakładając, że poezja również występuje tu jako „ambitna”): ponieważ ludzie zwykle nie są ambitnymi czytelnikami.

2. Ponieważ ściany „bańki” – w której funkcjonują poezja i ambitna proza – działają w obie strony i nawet nie jesteśmy sobie w stanie wyobrazić świetnej najnowszej literatury funkcjonującej w mainstreamie (w każdym razie ja nie umiem, a jeśli już, to są to wizje mocno utopijne).

3. Ponieważ takie funkcjonowanie wymagałoby wyrzeczeń od obu stron („ambitnych” autorów i czytelników). Może czasem ktoś pomarudzi, ale patrząc na niezmieniający się stan rzeczy, chyba wszyscy są syci.

4. Ponieważ się nie rozumiemy i jedynie pozorujemy próby.

5. Na własnym przykładzie: piszę w sposób niezrozumiały dla większości czytających mnie osób: rodziny, przyjaciół, znajomych, nawet kumpli i kumpel ze środowiska. Nie przeszkadza mi to, bo celu nie upatruję w odbiorze wiersza, lecz w wierszu, i innej drogi nie znam.