Głodni

Toczyliśmy czas spowici gęstym dymem, wonnym kadzidłem, w tym Krakowie o ścianach porośniętych bluszczem, z okiennicami otwartymi w kolor morza, które szumiało pięćset pięćdziesiąt kilometrów stąd, z butelkami z barwionego szkła, w knajpach, gdzie na stołach stały maszyny do szycia, w knajpach ze ścianami wyklejonymi szpaltami z gazet, w knajpach, gdzie wosk skapywał ze świec i muzyka wyskakiwała do góry, spadała i rozchodziła się jak kręgi po wodzie, kiedy rzucisz w nią kamień. Niech pierwszy rzuci kamieniem, kto czegoś podobnego nie przeżył.

– Chodźże tędy, nie tutaj, w lewo. – Prowadził nas bocznymi uliczkami, zapędzał w ślepe zaułki i przejścia tam, gdzie „surowo wzbronione”, żeby tylko nie natknąć się na Kaśkę, której imię chrzęściło w szkle, syczało w pianie, spotkał katar Katarzynę.

Ona marzła na przystanku, a my wręcz przeciwnie, my się rozgrzewaliśmy, rumieńce wykwitały coraz to szybszą, ciemniejszą czerwienią, aż trzeba było rozpiąć guzik, ściągnąć sweter. Ona traciła, ja zyskiwałam, czarne przegrywa, zielone wygrywa, koło się kręci, a stawki wciąż rosną, stawki się podwajają.

Strzelaliśmy sobie w łeb piołunówką, orzechówką, dubeltówką, leliśmy piwa jasne, pełne, warzone, piwa ciemne, portery i stouty, piwa łamane, złamane, wina ze szczepów Chardonnay i Sauvignon, czyja to wina, rumy z colą, giny z tonikiem, herbatę ze spirytusem, na lodzie i bez lodu, pod lodem, z limonką i cytryną, miętą, na wesoło, na smutno, na miłość, na złość, na pieprzenie, na rzyganie.

Zapadaliśmy w sofy o zdartej skórze w Kulturalnym na antresoli, gdzie dym z papierosów wahał się, chwiał jak ni to rośliny, ni zwierzęta rozmnażające się pod wodą, ukwiały i meduzy kołysane falami. Przyklejał do języków, podniebień, przeciągał pomiędzy zębami, kłębił się w żołądku goryczą nikotyny. W ciepłych podmuchach, spowolnieniach zanurzaliśmy się niżej wciąż i niżej.

A kiedy sięgaliśmy dna, barmani o brodach z wełny otwierali krany i nalewali po brzegi i unosiłam kufle w dłoniach, a piana pstrykała pęcherzykami powietrza, zwracając nas od nowa ku górze jak ryby, które się utopiły, bo zapomniały pływać.

Pod spojrzeniami obcych mężczyzn wzbierała we mnie krew, mięśnie sprężynowały i tlen się wyniebieszczał, układał w heksagony.

Dziewczyna od szklanek, w spodniach czerwonych jak płachta na byka, rozczapierzała dłonie i zbierała ze stołów po dwie garście szkła, wsuwając palce do środka, wymieniała podstępem popielniczki.

– Czytałem wczoraj Ulissesa – opowiadał Wojtuś, który nigdy niczego nie przeczytał.

– I co? – Zapalałam się ja, która przeczytałam wszystko: mały druk na etykiecie od musztardy, instrukcję obsługi szlifierki kątowej, rozkład jazdy kolejki wąskotorowej Wenecja–Żnin.

– Jest tam nauczyciel, który tłumaczy dzieciom, co to molo. Mówi im, że to rozmarzony most.

Pomyśl tylko – rozmarzony most. Idziesz po rozmarzonym moście.

Dopiero potem okazuje się, że jednak był rozczarowany.

***

Z głośników pod sufitem wypełzała muzyka, niby trujący bluszcz, okręcała się wokół drewnianych bali, czasami tak głośna, że zagłuszała nasze słowa, zarastała nam uszy i usta. Jazz brzmiący jak uderzanie zardzewiałymi przedmiotami, popełnianie omyłek i wykroczeń, na przemian z etnicznymi pieśniami, śpiewanymi w upalnym narzeczu z brzucha Afryki, gdzie w zmieniającym się nieustannie, dżemującym, skrzypliwym rytmie ktoś smutno–wesoło, wolno–szybko, słodko–gorzko zawodził „marihuana, marihuana, marihuana”, albo nam się tylko tak słyszało.

Bujał się do rytmu i pisał palcem w powietrzu znaki, które próbowałam odczytać, choć bałam się, że to imiona kobiet, otwartych jak książka na sześćdziesiątej dziewiątej stronie. Ogień powoli zjadał jego papierosy.

Ochroniarz w okrągłych okularkach à la John Lennon, imagine all the people, i z jednym pożółkłym zębem z przodu znał nas już na pamięć, i nie uważał za nic dobrego, kiedy każdego popołudnia schodziliśmy w dół, gromił na nas wzrokiem kaznodziei.

– To nasze życia! – pyskowałam mu w myślach. – Możemy robić z nimi, co nam się tylko podoba. Możemy je przesiedzieć w Kulturalnym, przepić, przepalić, przepierdolić!

Nosił buty na modłę wojskową, wysokie glany ze sznurowadłami i kiedyś się z nami rzeczywiście pokłócił, ale nie wiedziałam o co i Wojtuś też chyba nie, chociaż krzyczeliśmy na niego z chodnika przed bramą, ciskaliśmy kurwami i nędzami, a on nam odpowiadał tym samym, schowany w swojej budce obok schodów, za okienkiem jak bulaj w burcie statku.

***

Na parapetach schły anioły z masy solnej, sterczały im słomiane włosy, a spod koszul –  strzępków płótna – wyoblały się cycki. Uginały się pod wielkimi skrzydłami na nóżkach z wykałaczek, rozchylały usta jak do przełykania.

– Zośka wraca dopiero jutro.

Przewijał Delicatessen na podglądzie, a ja pochłonęłam wszystkie chipsy, zanim porządnie naostrzono tasak.

– Tym się nie można najeść. – Potrząsnął salaterką. – To tylko przekąska.

Nie poznał się na mojej anatomii, nie odgadł, że tam, gdzie inni zaciskają i rozszerzają żołądek, noszę wszechwysysasjący wir, bezświetlną, anihilującą pustkę, antymaterię złożoną z antyprotonów i antyneutronów.

A kiedy dawał mi kęs, rozjątrzał tylko, podsuwał plasterek, a odgryzałam mu palec, a potem całą rękę.

Stąpał po lodzie, opukiwał stopą grunt, wyglądał przez judasza, chował ręce do kieszeni – dziewczyno, dlaczego masz takie wielkie zęby? – a ja skakałam na główkę do kałuży, na beton. Pałętałam się po ulicach, z ostrzyżonymi na jeża włosami, ścierając stopy na proch, mantrowałam: kurwa mać, kurwa mać, jak różaniec. Błądziłam po obwodnicach przytruta ciężkim metalem, ołów brzęczał w tętnicach.

Wciągał go wir moich źrenic, kiedy wrzeszczałam:

– Gdzie byłeś? Z kim? Do której? Co piłeś? Kto cię częstował papierosem? Czyja to zapalniczka?!

Wydałam na nas wyrok, pozbawienie wolności ze skutkiem natychmiastowym, spętałam łańcuchami, zakułam w kajdany.

Potem, kiedy już dłoń zsunęła się na obszary poniżej i trzeba było uszczypnąć, żeby rozpoznać, do kogo należy łydka, okazało się, że to wcale nie koniec, lecz zaledwie napisy początkowe, że dla głodnych nie ma ratunku, nieważne, co i ile by zeżarli.