streszczenie pieśni

boisko do rzutu młotem

I
ci niesforni trampkarze połamali plac! wynajmują
mieszkania, zapuszczają włosy. jutro spod tej tafli

wyciągnie się ciało, ciało oczywiście kogoś nam przypomni,
kogoś, dla kogo warto przeżuć sieć, strawić sieć, wysrać sieć.

sterczymy nad przeręblem rozchełstaną krą,
rozbieg chodzi wkoło, spuchł jak Platon, mruczy

II
drabina w próżni: stopień
po stopniu, do samego końca.

[Kawafis, tak nazwałbym konia]

Kawafis, tak nazwałbym konia, gdybym go miał.
mam ciebie i dach, z którego nie wiem co dalej,

na razie chodzi luzem. wieczorami stosunek przejechanych
psów do nieprzejechanych opowiada nam bajki o prędkości:

pociski w locie mają dokładnie sekundę na wymyślenie konceptu
nieskończoności. zazdrościmy im, w końcu sekunda to musi być

piękne życie. wyobraź sobie: ojciec siedzi, cytuje ścianę, napisy
końcowe ciągną za sobą jeźdźca, przywracając zgromadzonym

wiarę w strzemiona.

drakkar jako pępek

byłbym szkutnikiem, ale nie umiem pływać.
nie wybiera się bycia szkutnikiem, wybiera się

długość desek. stado wybucha, król plecie z mata
kolejną koronę. tata przegląda się w czajniku,

zadowolony rzuca: zmarszczki są pełne,
jeszcze nas nimi przywiążą, do siebie, plecami,
zobaczysz.

wielki piątek

10.04.2020

na skrzyżowaniu Francuskiej i Zwycięzców obserwuję
dwóch dorodnych mężczyzn zapatrzonych w siebie.

mężczyzna 1 przesuwa po mężczyźnie 2 oddech,
tak jak przesuwa się mebel w celu wyciągnięcia

zabawki. to było całkiem zabawne, wiesz? taki
mały pluszowy pies i taka wielka drewniana szafa.

do rozsypanych owoców śpiewały ptaki,
kobiety w rytm fugi ruszały biodrami

o tak.

w wyrwie

pomiędzy budynkiem 1 a 2 nie wywiązał się
żaden konflikt, żaden konflikt nie miał wpływu

na wyniknięcie wyrwy. tłumaczyłem to psu,
aż uwierzył, że mówię do niego. pies zna to

miejsce z wieczornych spacerów, właśnie tam
zakopał kość innego psa. tłumaczyłem mu to

długo, aż uwierzył.

oglądając martwą naturę

jak by nie patrzeć to: owoce srają
pod siebie, potem lepią z tego miski.

miski – jak każdy szanujący się owoc
systemu – pożera ów składający się z:

2 bananów, 2 mandarynek, 2 jabłek
zielonych, i nas też 2. istna arka Noego! –

zauważa Zosia, która właśnie skóruje
trzecią mandarynkę.

Jurodiwyj

Maryja przekrzywia głowę w sposób właściwy psom.
psy robią tak, gdy chcą zrozumieć. przez pierwsze

trzy dni, gdy byliśmy sami, stawałem na rękach, wyłem nowe
pieśni, wszystko by oglądać te miedziane zachody i wschody,

tę matkę wszystkich
psów.

budowałem Babilon z zestawu Lego City

zacząłem od domu, chociaż teraz wiem, że powinienem
zaczynać od ratusza lub jednego z cudów świata.

bo konia buduje się od boksu – powiedział kiedyś architekt pierwszego architekta.
na rynku umieściłem więc pomnik Boga, który okłada poduszką marmurowego Jezuska.

jeżeli wrzucisz monetę dwuzłotową w specjalny otwór umiejscowiony między wargami ojca,
to ten ze śmiechem wali syna w twarz – i tak w kółko. Maria w tym czasie

bierze prysznic, ja przez okno oglądam
dzieci skitrane na tyłach katedry, jak spożywają przemycone pod językiem hostie.

(niech leci „Save it for later”)

jeżeli tylko jest szansa, nie biorę udziału w jasełkach,
wykręcam się sceniczną drętwotą, jakością murawy.

staję wśród widzów niby przyjarany Charon i gdy
oni oklaskują swoje sine z bólu Marie, swoich

małych, biednych Józefów, ja klaszczę lalce, jej
twardym, świętym oczom. krzątanina w szatni:

spadł śnieg, po nim spadły ptaki.

[mieszkanie bawi się w plecy]

mieszkanie bawi się w plecy – tam gdzie kiedyś
się stało, teraz się siedzi. maj urósł, widziałem,

jak wczoraj pod postacią dziewczyny z labradorem
wrzeszczał na ptaki. przyszła mi wtedy do głowy

definicja wiosła: zachód słońca to dwuosobowy
kamień, z którego trzeba umieć wysiąść, albo chociaż

umieć nim rzucać. ponoć stała tam później długo,
prosząc psa, by wyobraził sobie, jak spadają pieśni,

ich lśniące brzuchy oblepione łuską.