Pieśń torby na pawia (1)

Nashville

Ten­nes­see

Chło­piec wspi­na się na nad­rzecz­ną skar­pę. Wcho­dzi na most kole­jo­wy. Ma dwa­na­ście lat.

Słoń­ce pali nie­mi­ło­sier­nie, chło­piec klę­ka i przy­kła­da ucho do szyn.
Szy­ny nie wibru­ją. Widocz­nie zza zakrę­tu po dru­giej stro­nie rze­ki nie nad­jeż­dża żaden pociąg.

Chło­piec rusza bie­giem wzdłuż torów. Dobie­ga do środ­ka mostu. Sta­je na kra­wę­dzi
i spo­glą­da w dół na męt­ną wodę.

Po lewej stro­nie ma beto­no­wy słup pod­trzy­mu­ją­cy most.
Po pra­wej, na wpół powa­lo­ne drze­wo zanu­rza się w rze­ce, jego gałę­zie
wpi­ja­ją się w ciem­ny nurt. Mię­dzy nimi nie­wiel­ki odstęp, nie wię­cej niż pół­to­ra metra.

Mówią, że w tym miej­scu moż­na sko­czyć do rze­ki, ale nie jest tego pew­ny,
nigdy nie widział, aby ktoś to zro­bił.

Czu­je drże­nie kamie­ni pod sto­pa­mi. Przy­ku­ca i znów przy­kła­da ucho do szyn.

Teraz szy­ny zaczy­na­ją wibro­wać. Nad­jeż­dża pociąg.

Wpa­tru­je się w ciem­ną, muli­stą wodę, ser­ce wali jak młot.

*

Docho­dzi do nie­go, że nie jest wca­le chłop­cem, lecz chy­ba tyl­ko wspo­mnie­niem chłop­ca.

Ten chło­piec prze­bie­ga przez myśl męż­czy­zny, któ­ry zatrzy­mał się w apar­ta­men­cie w hote­lu She­ra­ton w samym cen­trum Nashvil­le, Ten­nes­see, i któ­re­mu teraz wła­śnie robią zastrzyk ze ste­ry­dów mają­cych uczy­nić ze zmę­czo­ne­go dłu­gim lotem i gry­pą pie­śnia­rza przed­miot uwiel­bie­nia.

Za jakieś trzy godzi­ny wypad­nie jak opa­rzo­ny z hote­lo­we­go poko­ju. Ruszy przez puste mia­sto, prze­tnie sze­ro­kie rze­ki, poko­na puste pre­rie, jadąc wie­lo­pa­smo­wy­mi auto­stra­da­mi pod zmierz­cha­ją­cym nie­bem, niczym jakiś mało­waż­ny bożek, a wszyst­ko po to, aby jesz­cze dzi­siaj wie­czo­rem doje­chać do cie­bie.

Manchester

Ten­nes­see

Wej­dę na sce­nę pod­czas Festi­wa­lu Bon­na­roo w mie­ście Man­che­ster, Ten­nes­see, i jakoś nie przy­cią­gnę szcze­gól­nie niczy­jej uwa­gi. Nie­zbyt przy­tom­ny tłum będzie wałę­sał się tam i sam

po festi­wa­lo­wym polu, a zacho­dzą­ce słoń­ce zale­je wszyst­ko poma­rań­czo­wym pło­mie­niem.

Po kon­cer­cie przy­sią­dę na stop­niach naszej przy­cze­py i zapa­lę papie­ro­sa.

W dro­dze powrot­nej do Nashvil­le nasz auto­bus utknie na dobre dwie godzi­ny z powo­du poważ­ne­go wypad­ku. Będzie­my obser­wo­wać, jak karet­ki i poli­cyj­ne auta na sygna­le zjeż­dża­ją z auto­stra­dy.  Heli­kop­ter zawi­śnie nad nami, tnąc reflek­to­ra­mi noc­ne ciem­no­ści. Paląc i popi­ja­jąc prze­sie­dzi­my godzi­nę w mil­cze­niu w auto­bu­sie. W koń­cu szef naszej tra­sy kon­cer­to­wej pój­dzie spraw­dzić, co się dzie­je. Gdy wró­ci, dowie­my się, że zde­rzy­ły się dwa auta, a na auto­stra­dzie leży dziew­czy­na z odcię­tą gło­wą.

W koń­cu przy­snę na tyl­nych sie­dze­niach, ock­nę się, gdy auto­bus ruszy. Ponie­waż jedzie­my bar­dzo powo­li, zoba­czę pozba­wio­ne gło­wy cia­ło leżą­ce na dro­dze, przy­kry­te ponu­rą, wydę­tą, nie­bie­ską pla­sti­ko­wą płach­tą.

Przez całą dro­gę do She­ra­to­na w cen­trum Nashvil­le będę sku­bał nit­ki wysta­ją­ce z ręka­wa mojej mary­nar­ki. Skub, skub, skub.

Anioł, któ­ry sze­ro­ko roz­po­starł skrzy­dła szep­nie mi do ucha.

Pierw­szy krok musisz uczy­nić sam.

A potem anioł szturch­nie mnie i wyśle w podróż w nie­zna­ne.

Tak wła­śnie zacznę Pieśń Zapi­sa­ną na Tor­bie na Wymio­ty (któ­rą będę też nazy­wał tor­bą na pawia).