Notatki Jestemki

Wskazanie: Krystyna MIŁOBĘDZKA gubione

Jasne, to z Białoszewskiego “wywodu jestem’u”; autor Było i było jest dla Miłobędzkiej istotną tradycją, ale też – co oczywiste – przywoływanie Białoszewskiego nie oznacza sądu o uzależnieniu poetki. Trudno by nawet odpowiedzialnie uznać Białoszewskiego za jej patrona. Zaczynała zresztą Miłobędzka inaczej, o czym za chwilę (po wierszu, przy wierszu).

Bardzo mi ta Jestemka pasuje. Łączy poważne “jestem” – egzystencjalne, wzniosłe, poetyckie – z jakby nie do końca poważnym sufiksem “-ka”. Więc Jestemka. Jestem K – Krystyną, kobietą. A też Jestemka – poetka, Miłobędzka.

Zaczynała Miłobędzka od Anaglifów, czyli od zapisów, w których po swojemu korzystała z gatunkowego modelu sentencji. W najnowszych zaś książkach, co prawda nie bezwyjątkowo, ale jednak, poetka znów kondensuje, raczej skreśla, niż mnoży słowa. Widoczne jest to zwłaszcza w zestawieniu z nibybrulionowymi zapisami wyboru treści, obszernymi, nieledwie ekstatycznymi w ich niepowściągliwości (nie mówię tu o konkretnym akcie pisania, lecz o zamierzonym wrażeniu).

Tyle że sentencja zamyka, na co Miłobędzka by sobie nie pozwoliła.

chciałabym tylko biec
biec po nic
biec do nic
samo biec
żeby biec

biec

Proszę zobaczyć: niby wszystko jasne, wiersz trzyma się na powtórzeniach bezokolicznika “biec”, które to słówko nagle zaczyna dziwnieć, odzwyczajniać się. Dzieje się to w nowym związku frazeologicznym “samo biec”, a przede wszystkim w odosobnieniu: “biec” staje się samodzielną strofoidą. “samo biec/ żeby biec// biec” – ostatnie “biec”, opuszczone, niknie nie tylko w wybrzmieniu, ale, by tak rzec, również w “naturalnym”, własnym słabnięciu. A ten bieg to oczywiście zdynamizowane nawiązanie do toposu homo viator oraz do koncepcji życia jako odniesionej do siebie samej wędrówki. I to wszystko osiąga Miłobędzka, obracając jednym słówkiem.