Berek wierszem: Dominik Bielicki

Dobrze po

Zacina.
Kobieta w wiatrówce i z psem
mówi – dopiero co włamanie było.
Jednak obcy wydaje się sympatyczny.

Pobrudził się o zardzewiałą kratę.
Wieczór, pękaty kawał kłódki.
Nie bardzo późno, ale dobrze po.
Wilczur obserwuje mokre krzaki.

Dopiero co mieliśmy włamanie.
Poprawia kaptur. Rękę ma
zajętą smyczą. Czy ma
chusteczki? Nie ma chusteczki.

Pokój zwierzeń komendy Milicji Obywatelskiej nie jest klubem kokosa. W obu oknach kraty. Na koronie podłogowego wieszaka błyszczą daszki przepisowych czapek. Czarną słuchawkę aparatu telefonicznego podnosi inspektor P. „Siwy” ze Służby Kryminalnej. Z tamtej strony reporter pełniący dyżur w popołudniówce „Kurier Polski”. Panie Krzysztofie… – milicjant streszcza sprawę, którą pisarz powoli układa sobie w spójny kawałek do gazety. Relację w dwu czy trzech częściach. Śledztwo dotyczące osobliwego włamania z kradzieżą. 

Na pierwszy ogień główny podejrzany. Pamiętać tylko, by sympatycznie odwrócić od niego złe spojrzenia. Przynajmniej w oczach ciekawskiej kobiety w wiatrówce i z psem. Po drugie poszlaki oraz dowody. Zacina się pękata kłódka na zewnątrz (pękaty sejf wewnątrz?), która czasem, zgodnie z klawiszniczą sztuką przedwojennych fachowców, potrafi jednak bez zająknięcia ustąpić pod odpowiednim naciskiem. Zacina ukośnie wiatr. Smoking gun rozwiewa się w powietrzu – koty za płoty! Wieczór wymieszany z wilczurem nieufnie osiada na krzaku. W trzeciej części wywiadowca powraca do tematu głównego – sprawcy. Gorący uczynek syczy na deszczu, ale przestępca nic sobie z tego nie robi. Bezczelnie prosi o chusteczkę, by zatrzeć ślad tuż pod nosem. Dream about stars, Veronica Mars, kpi z organów ścigania jak Fantomas. Pancerna szafa pełna jest teczek z napisem „nierozwiązane”.

W redakcji dziennika słuchawka telefonu z zadowoleniem ląduje na widełkach. Krzysztof Kąkolewski nawet nie czuje, kiedy pisze wiersz.