Berek wierszem: Przemysław Suchanecki

[…]
wywra­ca­nia do góry brzu­chem słońc,
każ­de­go dnia innych i nie­sta­łych,
jak bieg orbi­ty, któ­rą prze­kro­czyć.

Prze­mek Sucha­nec­ki, waruj, spły­wa­nie

Ponoć mat­ka anar­chia obda­rza swym uczu­ciem kogoś wię­cej niż synów, a gdy baron zie­mi, tej zie­mi wyra­sta na śnie­niu czar­nym jak gle­ba przez naj­dal­sze wior­sty, myślę solo: ach;
też byłam kie­dyś chłop­cem o wło­sach niczym Dylan, nie­usta­ją­co mło­dym, rów­nie jaw­nym
i tutej­szym, co utrą­co­nym o wło­ści któ­re moż­na by było, że tak powiem, „wyzwo­lić”,
zbledź po sam skraj: ran­ny, tęże­ją­cy coraz to mgną­cym dzion­kiem. Wciąż przy­cho­dzi mi
z tru­dem odko­pa­nie prze­szło­ści, tak prze­past­nie solar­nej, a że grunt tward­nie­je
w mia­rę ana­li­zy, mówię o nim: stru­mień; oczy­wi­ście, stru­mień, prąd, a może Pro­myk,
po któ­rym posy­łam tego bied­ne­go chłop­ca. „Niech krą­ży” – cedzę, kie­dy on tyl­ko:
„mode ani…