Poetycka książka trzydziestolecia: rekomendacja nr 9

1. Andrzej Sosnowski, Życie na Korei, 1992; za najpiękniejsze spacery w polszczyźnie, za słowa „prędkie” i pełne „upalnych żniw” oraz „zachwytu o zmierzchu”, również za życie definiowane jako „rozkoszne przeciąganie się, protekcjonalne / ziewnięcie do słońca” i za świat, który nagle „staje dęba”, a wtenczas „słowa idą jak confetti w rozsypkę”. Krótko mówiąc, za poezję bezwstydnie i dojmująco życiową oraz bezwzględnie i intensywnie światową.

2. Tadeusz Różewicz, Zawsze fragment, 1996; za wiersz tytułowy oraz utwory na koniec XX wieku – wieku, który karmił się nieodmiennie zwalczanymi przez Różewicza kiczem życia i kiczem śmierci.

3.Kuba Kozioł, Tadeusz Pióro, Andrzej Sosnowski, Dom bez kantów, 1992; za znużonego nowoczesnością bohatera, który (nad wodą!) odkrywa język „jako ruch powietrza, ziewnięcie, puste tchnienie, eter”, za arcyprzytomne medytacje człowieka anachronicznego (inaczej mówiąc – ponowoczesnego), wreszcie też za najadekwatniej w polszczyźnie (nie)wyrażone końce historii.

4. Bożena Keff, Utwór o Matce i Ojczyźnie, 2008; za poetycką operę opowiadającą dojmująco realną i realistyczną historię dzieci rodzonych „z pustego w próżne”.

5. Tomasz Pułka, Cennik, 2012; za Kochaną lirykę, która jest jednocześnie prawdą i nierozstrzygalnością, tajemnicą oraz zagadką.

6. Marcin Sendecki, Lamety, 2015; za najsmutniejsze w polszczyźnie wiersze o szczęściu. Lub: Marcin Sendecki, W, 2016; za najsmutniejsze w polszczyźnie wiersze o spełnieniu.