Autobiografii śmierci

Kalendarz

Dzień drugi

Biały królik umiera i staje się czerwonym królikiem.
Krwawi nawet po śmierci.
Wkrótce czerwony królik staje się czarnym królikiem.
Gnije nawet po śmierci.
Ponieważ jest martwy, może stać się duży lub mały, kiedy tylko zechce.
Kiedy jest ogromny, jest jak chmura, a kiedy jest malutki, jest jak mrówka.
Próbujesz wepchnąć sobie mrówko-królika do ucha.
Po całkowitym zjedzeniu szerokiego pola trawy w uchu,
mrówko-królik rodzi dwa króliczki większe od chmury burzowej.
Twoje uszy są przytłumione. Każdy dźwięk jest przytłumiony. Ucho umiera. Królik umiera.
Czasami martwy królik powraca jako zakrwawiona podpaska.
Od czasu do czasu wyciągasz martwego królika z majtek.

Co miesiąc wyciągasz martwego królika i wieszasz go na ścianie.

Na ścianie wieszasz płacz, który pachnie jak królicze uszy.

Słońce o północy

Dzień piąty

Przychodzi list z miejsca, gdzie nie można wysłać odpowiedzi

Że już tam jesteś,
Że ty to już nie ty

Mieniący się list przychodzi z dziury, która wie o tobie wszystko

Jak mózg, który po śmierci widzi wszystko wyraźnie, nadchodzi jaskrawy list
Jak dni przed twoim narodzeniem, szeroko szeroki list bez wczoraj ani jutra

Miękki dźwięk dzwonków z powozu utkanego ze światła

Śmiech dziewczyny w spodniach ze światła puka do świata bez nocy

Ostatni pociąg metra wznosi się nad ziemią
świat, w którym wszystkie pociągi na peronie zapalają się jednocześnie i cicho zapominają o tobie

Nie możesz iść, bo jesteś bez nóg, ale dzieci z twojego dzieciństwa już tam są

Przyjdzie list z tej jasnej dziury, gdzie nie można nawet wysłać odpowiedzi napisanej czarnymi literami

gdzie twoje dzieci starzeją się na twoich oczach
Z tego miejsca, do którego się odchodzi, aby się odrodzić

przyjdzie list, napisany atramentem ze świetlistego światła

z tego miejsca, które nie zna ciemności
przyjdzie ogromnie ogromny list
jaskrawe światło, które noworodek wita po raz pierwszy

Każdego dnia jutro

Dzień dziewiąty

Wyjmujesz telefon i nie ma cię tutaj
Zakładasz słuchawki i nie ma cię tutaj

Martwa dziewczynka podnosi do ucha telefon-zabawkę
Halo, poproszę z mamą. Zaśpiewam jej piosenkę

Jesz posiłek, ale nie ma cię przy stole
Robactwo syci się żołądkami naszych dzieci

Teraz nie mogę, ale może w niedzielę wieczorem
A w niedzielę wieczorem: Pasuje ci sobota rano?

Będąc tu, nie ma cię tutaj
Będąc tam, nie ma cię tam

A może wytatuujesz sobie twarz?
Z tatuażem na twarzy, czy będziesz tutaj?

Poproszę o więcej tam
Po dojściu do celu, kolejny cel

Samotne dziecko, dziecko bez telefonu
Twarz zmarłej dziewczynki ogromna jak niebo, jak deszczowa chmura

Jak swędzenie łódek sunących po lewej stronie ubrania
Jak wyznanie miłości do mikrofonu

Podobne do mgły i dymu jutro, gdzieś tam
Tutaj to nie jest to miejsce, teraz to nie jest ten czas

Słońce łaskocze płynącą w dół rzeki ławicę śmieci
Jutro wymknęło ci się z ciała rzucając ci tylko jedno krótkie spojrzenie

Tam też cię nie ma, kiedy jesteś tu, ale jednak tam
Mama zarabia pieniążki i wróci jutro, każdego dnia wraca jutro

Metro jest pełne ludzi wpatrzonych w ekrany jak w zwierciadła, ich twarze
Są już tam, wyparowały jak poranna rosa

Są tam, gdzie słychać dzwonek telefonu
Języki już tam są, trzepocą jak tropikalne rybki na pokrytym mżawką asfalcie

Nagie ciało

Dzień szesnasty

„Nie zapadnie już noc. Światło lamp oraz słońca przestanie być potrzebne.”
– Księga Objawienia 22:5

Nastała jasność, która zna twoje ciało na wskroś, nawet te części, o których nie masz pojęcia
Uniosła koc i nastała, jasność szeroka jak źrenice podczas orgazmu
W siedlisku twojej duszy o symbolu chemicznym ze snu nastała jasność o symbolu
chemicznym ze snu
Nastała jasność wieczora bez wieczerzy

Coś wyrazistego jak orzeł na twoich plecach
Coś wyrazistego jak paznokieć w twoim czarnym gardle

Jak słaby blask zapadającego wieczoru
i słaby blask wschodzącego poranka
jedno światło zapada się, drugie się wznosi, jakby się obejmowały

Coś jakby srebrzysty aligator w twoim gardle
Coś jakby srebrzysty komar na twojej twarzy

Coś jakby przebudzenie się z głębokiego snu życia, aby wszystkie okna morza nagle stanęły
otworem

Zobaczysz naraz wszystkie poranki świata

Przemienią się substancje chemiczne twojego ciała, jak u łososia, który skończył na brzegu
rzeki

Skoro już nie żyjesz
zdejmij buty
Skoro teraz jesteś bez butów, nie masz cienia
Głos rozlega sie z wiązki światła

Można ją zobaczy
nawet z zamkniętymi oczami, a jeszcze wyraźniej z otwartymi. Nie
można jej objąć ani uderzyć. Oczyszcza krew, obmywa twarz, styka ze sobą serca, ta jasność
żyjąca w tobie skrycie od zarania dziejów. Biały cień przyszłości lepki jak dłonie zanurzone
w miodzie, w nasieniu. Nastała lepka, kleista jasność, której już zawsze nie będzie dało się
zobaczyć.

(Opuszczona przez ciebie
Zdarta z ciebie)

Zapach

Dzień dwudziesty pierwszy

Koniki polne, ważki, komary i chrząszcze zacierają swoje ślady
Niebo ukradkiem ucieka wzwyż
Wzgórza się odczołgują
Żaby czmychają do wnętrza grobu
Telefon dzwoni
Zanim odbierzesz, odbierzesz ciemność
Ciemność łka w słuchawce
Pierzcha wiatr
Strugi deszczu
Drżący głos

Noc leje się z prysznicowej słuchawki
Wyciągnijmy ręce pod strumień lejącej się nocy
Czarną krew gnijących ptaków

Rządy zapachu, których nie da sie znieść bez uprzedniej śmierci
Choroba miejsca, której nie da sie znieść bez uprzedniej śmierci

Trup siedzi przy biurku i zgniata kartkę papieru

W mroźną, zimową noc, ludzie z Bieguna Północnego
żują ptasie mięso, które zakopali w niedźwiedziej skórze
mięso czerwonych ptaków, które pachnie jak ich głowy

Nad rzeką formaliny

Dzień trzydziesty trzeci

Mózg w słoju wciąż żyje
Wygląda jakby pisał poezję
Pogrąża się w niejasnym wspomnieniu
Niczym wiatr otwiera drzwi domu dziadków
Wpada w objęcia nieżyjącej babci

Nagle otwiera oczy, których nie ma
Jakaś część utraconego ciała rodzi się ponownie jako czarny kij
Kij zdziela go przez łeb

Mózg w słoju czuje ból

Przebywasz poza sobą
Twoje zewnętrze boli

Brakujące palce u stóp bolą
Rozproszone ciosy sprawiają ból. Boli cię serce

Mózg w słoju drapie się po całym ciele swoimi dziesięcioma palcami
Drapie aż pęka skóra

Mózg w słoju wyrusza
Jedzie metrem, jedzie autobusem, bierze taksówkę
i wychodzi ze słoja
Opuszcza go kiwając się
jak głowa w plastikowej torbie seryjnego mordercy

Chcę ci powiedzieć, powiedzieć wszystko
ale moje usta pozostają zamknięte
moje ręce się trzęsą
gdzie się podziały moje buty?

Korzenie granatowej nocy schodzą do słoja
W laboratorium nie ma żywej duszy
Mózg w słoju mamrocze
Wewnątrz mnie najbielsze dziwadło
ma na sobie niebieską nocną koszulę

Jesteś przezroczysty jak woda
i miękki w dotyku
lecz śmiercionośny jak niebieski wężowy jad

Mózg w słoju to mózg widza, mózg ocalałego rozbitka

Mózg w słoju chce bez końca walić głową w mur i
płakać
Zanurzony w rzece formaliny, mózg kołysze się tam i z powrotem

Miejsce, jak ten wiersz, niejasne
Miejsce, jak ten wiersz, niejednoznaczne
Miejsce, jak ten wiersz, zdezynfekowane

Mózg w słoju zakłada swój formalinowy kapelusz i intensywnie myśli

Dlaczego moje zewnętrze zawsze boli?

Dlaczego bolą mnie moje brakujące stopy?
Dlaczego kruszy się dno rzeki, które dźwiga moje stopy?

Jakiś człowiek podpalił się i stoi przy barierce mostu

Mózg w słoju krzyczy
Mózg w słoju szaleje

Co mam zrobić?

Co mogę zrobić, żeby zapomnieć?

Uduszenie

Dzień czterdziesty szósty

Dlatego też oddech
Wtedy oddech
Następnie oddech
Nieustannie oddech
Wobec czego oddech
W ten sposób oddech
Oraz oddech
Co więcej oddech
Po czym oddech
Wobec czego oddech
Zawsze oddech
W końcu oddech
Kiedykolwiek oddech
Lecz oddech
Jednak oddech
Z tego powodu oddech
Pomimo tego oddech
Ostatecznie oddech

Śmierć oddycha, a chociaż ty śnisz

Najwyższy czas odłączyć śmierć od respiratora
Najwyższy czas obudzić się młotkiem ze snu