Histeria

Dziesięć dni krwi

Udajmy się na wyspę i złapmy świnię.
Złapmy ją przy studni.
Podzielmy ją i zjedzmy aż po tryskające zeń wnętrzności, mówiłeś.
Udajmy się po worek soli morskiej, mówiłeś.

A po śmierci przyjaciela, kto złapie świnię? Kto rozdzieli wśród nas jej ciepłe nerki?
Podaj mi pęcherz wznoszący się wysoko w powietrze!

A ty zajęty przekładami, analizami zapomniałeś o naszym spotkaniu, czyż nie?

Opowiedz mi,
jak było tamtego dnia.
Kto i jak postawił kropkę?
Nie znam Baekboma, czy Yukdanga.
Powiedz, proszę. Naoczni świadkowie, nabrawszy wody w usta, starzeją się i umierają.

Ostatnio jestem dzieckiem.
Angielski mi się ciśnie na język? Nie walczę z tym.
Nie myśl, że deska do krojenia oprze się naporowi noża,
a popielniczka zniesie żar tlącego się papierosa.

Ten dzień jest alarmująco niezwyczajny.
Reaguję z wyostrzoną wrażliwością, wręcz mam ochotę ukraść coś, czego nie potrzebuję.
Spuszczam majtki i starannie zakładam podpaskę, a jednak
kiedy tak biegam wte i wewte, myślę, w sumie to po co?

Po tygodniu krwawienia odliczam dni za pomocą pigułek, zwyczajem tak zwanych dzisiejszych młodych.
Nie mówisz o studni ani o targu. Nie wspominasz o tym, jak twoje rodzinne miasto zdusił stan wojenny.
Wiercę ci dziurę w brzuchu.

To dlatego, że dzisiaj, stojąc obok płonącego komisariatu,
mam ochotę wyrwać sobie macicę i wykopać ją w powietrze.

Martwa piłka

Nigdy nie byłam złą osobą.
Nie miałam nagłych odchyleń.
Czy szłam po łuku, czy krótką piłką,
czy też toczyłam się ociężale,
nigdy nie chciałam nikogo skrzywdzić.

Niczym zawodnik po kontuzji na ławce rezerwowych,
choć pod szwami kryją się rany,
na dany znak wracam do życia bez wahania.

Ujęta w koniuszki palców,
to znowu waląc kogoś prosto w trzewia,
jestem przedłużeniem twojego ciała.
Niepojęta jest głębia mojej szczerości.

Nie nazywaj mnie martwą piłką.
Pędzę z całych sił dokładnie w to miejsce,
gdzie całe twoje ciało skupia się w jednym punkcie kosmosu,
w chwili zderzenia.

Ponad ogrodzeniem,
tnąc gęste powietrze, mknę.
Spod bordowych szwów rozwijam skrzydła.

Zostawiam za sobą pękającą od wiwatów i lamentów murawę weekendu.
Zmierzam w samo serce czasu bez elektronicznych szyldów.
Niczym kamyk na piasku iskrzę spoza zmarszczek czasu.