Historia jednego wiersza: Chcę się dostać na tę wyspę

Chcę się dostać na tę wyspę
Dzień dwudziesty

W środku nocy wyruszasz w stronę wyspy.
Wchodzisz na prom, ciągając ze sobą małą walizkę.
Jest północ, a ty się nudzisz. Nie możesz zasnąć.
Wychodzisz na pokład. Rozległe niebo i ocean są czarnym lustrem. Falują.
Myślisz o rybach śpiących w czarnym lustrze.
Myślisz o obżarstwie szerokiego lustra, które nie oszczędza niczego, nawet jednego cienia.
Myślisz sobie, co by to było, gdyby począwszy od jutra, dni obywały się bez wschodów słońca?
Trwalibyśmy wtedy w tym czarnym lustrze 24 godziny na dobę i kto zanurzyłby pióro w lustrze-wodzie, żeby o nas pisać?
Skąd tu tyle atramentu do pisania?
Idziesz do snack baru, aby otrząsnąć się ze złowrogich myśli.
Do unoszącego się na czarnej wodzie statku zdają się docierać smutne szlochające sygnały.
Po północy przychodzi telefon.
Dotyczy pustki po twoim odejściu.
To już tysięczny taki telefon.
Za każdym razem dosięga cię tamtejsze poczucie pustki.
Wychodzisz na korytarz i do telefonu śpiewasz najstarszą piosenkę, jaką zrodził ten kraj.
Ustawiasz godzinę, o której piosenka ma być wysłana.
Żeby ktoś, kto czuje się opuszczony, mógł ją usłyszeć, gdy tylko z rana otworzy oczy.
Tymczasem wsłuchujesz się w dźwięki śpiących ciał
i zapadasz w lekką drzemkę, jak w lustro-wodę.
Po raz tysięczny to samo miejsce, ta sama poza, te same ciała, ten sam zapach, ten sam pokój.
Opuszczona osoba wchodzi w lustro-wodę. To płaczliwie, to czule zdaje się wołać twoje imię.
Światło latarni morskiej gaśnie i budzisz się z drzemki.
Słyszysz ogłoszenie o śniadaniu.
To twoja poranna pobudka.
Ta sama karta dań, ten sam stolik, ta sama kiszonka z rzodkwi, ten sam smak, ten sam hałas, to samo uczucie.
Wyglądasz przez okno. Jasne morze. Czyste niebo. Ulżyło ci.
Już prawie jesteś na miejscu.
Słońce jest wysoko na niebie i morze jest spokojne. Myjesz twarz, pakujesz torbę, już czas zejść na ląd.
I ciemność.
Po raz tysięczny nie docierasz na wyspę.
Dostanie się na nią w najbliższym czasie nie będzie możliwe.
Kiedy już myślisz, że nadszedł czas zejścia na ląd,
ponownie wchodzisz na prom w środku nocy, ciągając ze sobą małą walizkę.
Dźwięk syreny, gdy statek odbija od brzegu przyprawia twoje serce o drżenie.
Znowu jest północ, a ty się nudzisz. Nie możesz zasnąć.
Wychodzisz na pokład.
Rozległe niebo i ocean są czarnym lustrem.

W dniu 16 kwietnia 2014 roku południowokoreański prom pasażerski o nazwie Sewol wywrócił się i zatonął u wybrzeży Korei, w drodze na wyspę Jeju, która jest popularnym celem wakacyjnych wycieczek. Spośród 476 osób obecnych na pokładzie statku zginęły 304 osoby, z czego 250 stanowili uczniowie szkół średnich. Prom zatonął w przeciągu dwóch i pół godziny. W tym czasie południowokoreańska Straż Przybrzeżna czekała na rozkazy od rządu, który z kolei oczekiwał, że to Straż Przybrzeżna podejmie bardziej niezależne działania w zakresie operacji ratunkowych. W międzyczasie kapitan statku nakazał pasażerom pozostać w swoich kabinach, po czym sam opuścił statek wraz z częścią swojej załogi. Zatonięcie Sewola wywołało głęboką narodową refleksję nad uwarunkowaniami społecznymi i indywidualnymi. Pomimo swojej nowoczesności i demokratycznego ustroju, Korea Południowa jest krajem, którego tradycje zakorzenione są w idei konfucjańskiej. To przywiązanie do tradycyjnej hierarchii konfucjańskiej okazało się tragiczne w skutkach i jako takie zostało wydobyte na pierwszy plan. Dyskurs z tradycją, zapoczątkowany katastrofą Sewola, cały czas trwa i przyczynia się do ewolucji w świadomości wielu, szczególnie młodych, Koreanek i Koreańczyków.