Gałązka rozmarynu

W ogrodzie

Wer­sja Andrze­ja Szu­by

Wytry­sku­jąc z ust kamien­nych posą­gów,
By roz­lać się bez­tro­sko pod nie­bem,
W base­nach o gra­ni­to­wych kra­wę­dziach,
Gdzie tęcza zwil­ża im sto­py
I szep­cze do prze­lot­ne­go wia­tru,
Woda napeł­nia szme­rem ogród pośród
Cichych, krót­ko przy­strzy­żo­nych traw­ni­ków.

Woń wil­got­nych papro­ci w kamien­nych tune­lach,
Gdzie ciur­ka­ją i plusz­czą fon­tan­ny,
Mar­mu­ro­we fon­tan­ny, pożół­kłe od obfi­to­ści wody.

Woda – roz­bry­zgu­jąc się na zma­to­wia­łych
Od mchu stop­niach – opa­da;
I powie­trze wodą pul­su­je,
Jej bul­go­tem i pędem, jej spa­zma­mi,
I głę­bo­kim, chłod­nym pomru­kiem.

A ja pra­gnę­łam nocy i cie­bie,
Chcia­łam cię oglą­dać w base­nie,
Biel i blask w cęt­ko­wa­nej sre­brem wodzie,
Gdy wyso­ko na łuku nocy
Nad ogro­dem wędro­wał księ­życ,
A won­ne bzy ogar­niał wiel­ki spo­kój.

Noc i woda, i ty, bie­lu­sień­ka, w kąpie­li!

Gałązka rozmarynu

Wer­sja Andrze­ja Szu­by

Kie­dy o tobie myślę,
Nie widzę twa­rzy,
Widzę tyl­ko ręce,
Two­je ręce,
Gdy szy­ją,
Trzy­ma­ją książ­kę,
Odpo­czy­wa­ją przez chwi­lę na para­pe­cie.
Przed ocza­mi mam zawsze two­je ręce,
Ale w moim ser­cu miesz­ka melo­dia two­je­go gło­su
I mięk­ka jasność, któ­ra jest two­ją duszą.

Jaka ja głupia

Wer­sja Tade­usza Sław­ka

Masa dni przede mną pię­trzy się bez­ład­nie,
Cha­os ato­mów, z któ­rym do ładu dojść muszę,
Jakoś prze­żyć, a naj­pierw trze­ba je odku­rzyć.
Wszyst­ko musi być na czas, sta­ran­nie,
Nie będzie odro­czeń czy powtó­rzeń żad­nych.
Jak mnich, gdy różań­cem leczy swo­ją duszę,
Tak ja prze­su­wam te zim­ne cząst­ki bez wzru­szeń,
Trud podej­mu­jąc codzien­ny, co jest jak pył mar­ny.
Zna­łam wiel­kich słońc chwa­łę nie­skoń­czo­ną,
Gdy dni pul­so­wa­ły ogniem i rado­ścią!
Piłam szam­pa­na z kie­li­cha namięt­no­ści
I czu­łam, jak śmie­je się w żyłach krew roz­ża­rzo­na!
Lecz ręka była zbyt nie­cier­pli­wa i wino roz­la­ła,
Roz­bi­ła kie­lich, nic nie zro­zu­mia­ła.

Dama

Wer­sja Lesz­ka Engel­kin­ga

Jesteś pięk­na i wybla­kła
Jak melo­dia ze sta­rej ope­ry
Na kla­wi­kor­dzie zagra­na
Lub jak zala­ne słoń­cem jedwa­bie
Osiem­na­sto­wiecz­ne­go budu­aru.
W two­ich oczach
Tlą się opa­dłe róże prze­ży­tych chwil,
Aro­mat two­jej duszy
Jest nie­uchwyt­ny, ulot­ny
I ma w sobie ostry zapach
Szczel­nie zamknię­tych sło­icz­ków z przy­pra­wa­mi.
Zachwy­ca­ją mnie two­je pół­to­ny,
Sza­leń­stwem napeł­nia spoj­rze­nie
Na two­je pomie­sza­ne kolo­ry.

Mój ani­musz jest jak świe­żo wybi­ty mie­dziak,
Któ­ry rzu­cam ci pod sto­py.
Pod­nieś go, otrzyj z kurzu,
Jego blask może się oka­zać zabaw­ny.

Dziesięć lat

Wer­sja Andrze­ja Szu­by

Kie­dy nasta­łeś, byłeś jak miód i czer­wo­ne wino,
I twój smak palił mi usta sło­dy­czą.
Dzi­siaj jesteś jak chleb powsze­dni,
Znam twój aro­mat, więc pra­wie cię nie kosz­tu­ję,
A czu­ję się syta.

Wrzesień 1918

Wer­sja Tade­usza Sław­ka

Dwaj chłop­cy leżą na brzu­chu,
Uważ­nie zbie­ra­ją jago­dy,
Wkła­da­ją do kar­to­no­we­go pudeł­ka.

Kie­dyś nie będzie woj­ny.
Wte­dy wyj­mę to popo­łu­dnie,
Poobra­cam je w pal­cach
I poczu­ję w ustach jego słod­ki smak,
I ude­rzy mnie rześ­ki sze­lest jego buj­nych liści.

Dzi­siaj mogę tyl­ko jakoś je zebrać,
Wło­żyć do pudeł­ka z dru­gim śnia­da­niem,
Bo cza­su star­cza mi jedy­nie na to,
By pró­bo­wać utrzy­mać się na nogach
W potrza­ska­nym świe­cie.

Opal

Wer­sja Lesz­ka Engel­kin­ga

Jesteś lodem i ogniem.
Parzysz mi dło­nie jak śnieg.
Jesteś zim­nem i żarem.
Jesteś szkar­ła­tem ama­ry­li­su,
Sre­brem magno­lii w pro­mie­niach księ­ży­ca.
Gdy jestem z tobą,
Moje ser­ce sta­je się zamar­z­łym sta­wem,
Iskrzą­cym się od wzbu­rzo­nych pochod­ni.