Tablet taty

Ewa

była w fol­de­rze dwu­dzie­stym pierw­szym. Poszła sobie,
kie­dy pew­ne­go popo­łu­dnia wró­ci­ła

do domu i ujrza­ła jego fasa­dę poma­lo­wa­ną
na poma­rań­czo­wo przez mala­rzy, któ­rych nie zna­ła.

Weronika

była w fol­de­rze trze­cim. Wycho­dzi­ła z kościo­ła,
kie­dy opar­łem się o jej volks­wa­ge­na,

któ­ry stał zbyt bli­sko moje­go opla,
co zakoń­czy­ło się szyb­ko ucię­tym sko­wy­tem.

Magdalena

była w fol­de­rze dwu­dzie­stym dru­gim. Dygo­ta­ła,
kie­dy napeł­nia­łem szklan­ki i powta­rza­łem,

że dotar­cie do mnie dro­gą lądo­wą gra­ni­czy z cudem
i żeby nie pyta­ła o zamar­z­nię­te jezio­ro.

Ida

była w fol­de­rze ósmym. Sta­ła przy bra­mie,
kie­dy przez przy­pa­dek dowie­dzia­ła się,

że to nie jest bra­ma głów­na, któ­ra nadal
znaj­du­je się tam, gdzie ja wte­dy pod­bi­ja­łem kar­tę.

Róża

była w fol­de­rze dzie­sią­tym. Bar­dzo lubi­łem,
kie­dy sta­ła w drzwiach, a za jej ple­ca­mi

dłu­ga toń jezio­ra roz­bły­ski­wa­ła w ciszy
roz­pro­szo­nym świa­tłem poli­cyj­nych lata­rek.

Patrycja

była w fol­de­rze pięt­na­stym. Przy­szła tutaj,
kie­dy jej dru­gi albo trze­ci chło­pak

był pre­zen­te­rem w małej roz­gło­śni,
któ­rej nigdy wcze­śniej nie słu­cha­łem.

Zofia

była w fol­de­rze dwu­dzie­stym czwar­tym. Ode­szła,
kie­dy wyszło na jaw, że ja to nie ja,

cho­ciaż wie­dzia­łem, że ona to nie ona,
o czym ona też wie­dzia­ła, ale nie powie­dzia­ła swo­jej mat­ce.

Dominika

była w fol­de­rze siód­mym. Syk­nę­ła,
kie­dy spi­nacz biu­ro­wy wbił się jej

w palec, ten sam, któ­rym przed rokiem
poże­gna­ła wła­ści­cie­la nie­wiel­kie­go pakie­tu akcji.