Historia jednego wiersza: Nie ma mnie dla nikogo

Nie ma mnie dla niko­go

Chcę mieć spo­kój w stre­so­wych sytu­acji natło­ku
Jestem jak sta­tek zado­ko­wa­ny w doku
Od pół­to­ra roku niko­go na wido­ku
Tyl­ko dźwię­ki hip-hopu na dzie­wią­tym pię­trze w blo­ku

Tak mię­dzy nami, sam na sam z pły­ta­mi
Nikt mi nie da tego, co to wła­śnie da mi
Badam grunt pod sto­pa­mi, gdzie mi, kur­wa, z buta­mi?
To jak Koont­za szep­ty sły­sza­ne za usza­mi

Wciąż sami jak palec, co dobrze nie wró­ży
Obcy jak ósmy pasa­żer podró­ży
Milio­na­mi na prze­strze­ni Zie­mi roz­sia­ni
Obcu­ją tu obcy wyob­co­wa­ni ludzie

Co to ma być? Pytam, co to ma zna­czyć?
Tego wro­gom nie moż­na wyba­czyć
Nie­ste­ty, wszyst­ko ma swe prio­ry­te­ty
Vis-à-vis z drzwia­mi od poko­ju do pla­ne­ty

Panie i pano­wie, są tacy, co sta­ją na gło­wie
Tak jak­by wszy­scy byli w zmo­wie
Do cza­su, aż sobie jeden z dru­gim uzmy­sło­wi
Jacy oni wszy­scy są małost­ko­wi

Aż rzy­gać się chce… ten, kto to wie, kur­wa
Życie upstrzo­ne jak gołę­bim gów­nem bul­war
Zro­bi tak jak ja, pój­dzie wła­sną dro­gą
Prócz cie­nia nie ma ze mną niko­go

Są tek­sty, któ­re powra­ca­ją do czło­wie­ka, jak­by były na sta­łe przy­wią­za­ne do okre­ślo­nych sta­nów i emo­cji. Tak mam chy­ba wła­śnie z tek­stem „Nie ma mnie dla niko­go” z Kine­ma­to­gra­fii. Ileż to bate­rii zuży­łem na prze­ło­mie XX i XXI wie­ku, gdy cho­dzi­łem po rodzin­nym Elblą­gu, ze słu­chaw­ka­mi na uszach i kase­tą Pak­to­fo­ni­ki w walk­ma­nie.

Potem, na pisem­nej matu­rze z jęz. pol­skie­go, zda­wa­nej w 2002 roku, zacy­to­wa­łem nawet frag­ment zwrot­ki Magi­ka, a polo­nist­ka spraw­dza­ją­ca póź­niej matu­rę zapy­ta­ła mnie, czy to jakiś cytat z Szym­bor­skiej.

Ten tekst został ze mną, gdy roz­po­czą­łem stu­dia w Toru­niu, był ze mną w poko­ju Domu Stu­denc­kie­go nr 1, był w trak­cie noc­nych spa­ce­rów nad Wisłą i po Sta­rym Mie­ście, był w trak­cie godzin spę­dzo­nych w auto­bu­sach i pocią­gach wożą­cych mnie po Pol­sce, m.in. do Insty­tu­tu Lite­rac­kie­go im. Rafa­ła Wojacz­ka w Miko­ło­wie, gdzie zawsze lubi­łem i lubię wra­cać, czy w trak­cie wie­lu miej­skich włó­częg po Kato­wi­cach.

Został ze mną też, gdy stu­dia się skoń­czy­ły i zaczę­ła się ta czy inna pra­ca – „w stre­so­wych sytu­acji natło­ku”, za każ­dym razem, gdy „bada­łem grunt pod noga­mi” i, „chcąc mieć spo­kój”, ucie­ka­łem do takiej czy innej samot­ni, bez wzglę­du na to, czy była to mała kuch­nia nocą w wyna­ję­tym miesz­ka­niu, kolej­na poetyc­ka eska­pa­da czy kolej­ny wiersz.

Samot­ność w jej róż­nych wymia­rach, zde­rze­nie marzeń i tego, że „nie­ste­ty wszyst­ko ma swe prio­ry­te­ty”, mie­szan­ka zwąt­pie­nia i chę­ci odwe­tu i „życie upstrzo­ne jak gołę­bim gów­nem bul­war”, od któ­re­go cza­sem „aż rzy­gać się chce” – to wszyst­ko znaj­du­je się w tym jed­nym tek­ście, z któ­rym może iden­ty­fi­ko­wać się każ­dy, bo każ­dy cza­sem bywa sam na sam z wła­snym cie­niem.