Dramaty Tymoteusza Karpowicza nie są typowymi tekstami dla teatru. Wszystkie słowa wypowiadane przez postaci i właściwe im działania zostają podporządkowane niewymawialnej pierwotnej traumie konstytuującej rzeczywistość. Sen jest najwyższym stopniem tej logiki systematyzacji. Nie chodzi bowiem o rodzaj poetyki onirycznej, lecz o dwuznaczną dialektykę podmiotowości i alienacyjnego udziwnienia. 

Poezja jest niebezpieczną zabawką. Gdy czytam słowa człowieka z parasolem, tytułowego bohatera jednego z dramatów, także nasuwają mi się skojarzenia metatematyczne. [...] Twórczość poetycka Karpowicza jest jak bohater dramatu Dziwny pasażer, który czuje się skrępowany, gdy rozmawia, stojąc w miejscu, i deklaruje: „nie jestem w stanie przeżyć niczego w całości”.