Czy­tel­ni­cy ostat­nich tomów auto­ra Sło­jów zadrzew­nych przy­wy­kli do tego, że jego wier­sze roz­bie­ga­ją się w róż­nych kie­run­kach, wypusz­cza­ją pędy, splą­tu­ją korze­nia­mi z inny­mi utwo­ra­mi. Joan­na Roszak, autor­ka wybo­ru, pro­po­nu­je zupeł­nie nowe spoj­rze­nie: nie na kłą­cza twór­czo­ści Kar­po­wi­cza, lecz na koro­nę wier­szo­we­go drze­wa. Przy­po­mi­na naj­bar­dziej zna­ne wier­sze poety, ale też wybie­ra te, któ­re praw­dzi­wie oddy­cha­ją lasem, a otwar­te nim, otwie­ra­ją czy­ta­ją­cych na nie­zna­ne doświad­cze­nia. Owe drzew­ne utwo­ry pozwa­la­ją zoba­czyć w tej poezji (nie­słusz­nie zapo­mnia­nej i uwa­ża­nej za trud­ną) war­tość, któ­rej dotąd nie dostrze­ga­no – udzie­la­nie lek­cji medy­ta­cji i spo­ko­ju.