Czym jest poezja?

Twórczą negacją (ptak jest czymś innym niż jego opis dokonany przez ornitologa i to kusi mnie, by znaleźć się w tym innym ptaku). Dla niektórych może być ona twórczą akceptacją (ptak jest doskonałą tożsamością opisu ornitologa, daje ogromną radość, że obiektywne poznanie istnieje) lub twórczą obojętnością (nieważne, czy ptak jest tożsamością opisu ornitologa, grunt, że wzmaga we mnie pewność mojego istnienia), czy czymś dowolnie innym. Każdy ma swoją poezję, odmienną od innych, i podobieństwa dziś trzeba mierzyć – o paradoksie! – różnicami. Swoje rozumienie poezji opieram nie tylko na moim odczuciu istoty, lecz na historii ludzkości, jej stałym parciu przed siebie na zasadzie negacji zastanego. Gdybyśmy tylko akceptowali świat, który nas otacza, nigdy nie ruszylibyśmy do przodu. Poezja jest dla mnie wiecznym usiłowaniem spełnienia tego, co dziś wydaje się nam niemożliwe. Bardzo bliskie mi jest stanowisko Carla Sandburga, twierdzącego, że „poezja jest dziennikiem zwierząt morskich, które żyją na lądzie, a którym chciałoby się latać” (Aphorismos). Niezgoda na ostateczne zaakceptowanie tego, co jest, czym jesteśmy, wyróżnia nas od zwierząt. Piękne jest powiedzenie autora L’Homme revolte Alberta Camus’a: „Człowiek jest jedyną istotą, która nie zgadza się być tym, czym jest”.