Zmyślony człowiek

na lęk osiny

uspokój się
kiedyś będziesz
dymem
który cię zrówna
z dębami
po ziemi
tylko śpij
nie do poznania
dla siebie samej
i nie obrażaj się
na obcy liść doklejony
do twego szeptu
jeśli na moment
nazwą cię tarniną
choćbyś nigdy w sobie
nie miała kolca
powiedz że cię przejrzano
przez całą zieleń świata
bo zanim wszystko
nazwie się jak trzeba
z róży wiatrów do środka
żadnych imion nie będzie

do drzewa

wij spokojnie gałęzie na gniazda
aż dostaniesz ptaki z cierpliwości
ciągnij z soków korę na uszy
aż popęka w dziobach na śpiewy
całe w sękach zaciskaj skrzydła
aż ulecisz prosto z piór do pnia

trudny las

co wykopię jego zieleń z brunatnego dołu
obsuwa się po moją białość

co podniosę go z kolan na gałęzie
opada z moich nóg

ledwo dam mu słowo między drzewami
już je upuszcza na mój głos

zanim pokażę mu wesołe wiewiórki
zdąży oślepić się na mój widok

cóż to za trudny las unicestwiam
pragnieniem jego szumu