Krzysztof Jaworski o Do szpiku kości

Frag­ment powie­ści:

PIMPUŚ Hau!

Komen­tarz odau­tor­ski:

Zawsze podzie­la­łem prze­ko­na­nie, że w pisa­niu o sobie bądź o wła­snej twór­czo­ści, kry­je się coś na kształt inte­lek­tu­al­ne­go ona­ni­zmu, przy czym – pro­szę wyba­czyć pre­cy­zję – sło­wo „ona­nizm” brzmi ponie­kąd, na swój pokręt­ny spo­sób, nie­win­nie, dla mnie zaś wszel­kie pró­by igra­nia z wła­sną twór­czo­ścią, ule­gł­szy poku­sie wąt­pli­wej przy­jem­no­ści samo­ana­li­zy, nie mają nic wspól­ne­go z bądź co bądź – szla­chet­no­ścią ona­ni­zmu, a są po pro­stu rodza­jem ordy­nar­nej mastur­ba­cji, w któ­rej nicze­go szla­chet­ne­go dopa­trzeć się nie spo­sób. Szla­chet­ne­go, ponie­waż Bóg biblij­ne­go Ona­na co praw­da zgła­dził, ale było to nie­po­ro­zu­mie­nie, gdyż jak się oka­za­ło (patrz Wiki­pe­dia): „Biblij­ny Onan nie upra­wiał jed­nak ona­ni­zmu, tyl­ko sto­su­nek prze­ry­wa­ny”. I cho­ciaż wie­lu pisa­rzy pró­bu­je podą­żać ścież­ką legen­dy biblij­ne­go pechow­ca, to ja jed­nak wolę jej uni­kać. A czu­ję się w obo­wiąz­ku w ten nie­ty­po­wy spo­sób zakoń­czyć ten komen­tarz, ponie­waż bar­dzo lubię, kie­dy w powie­ściach mówią zwie­rzę­ta, kamie­nie, przed­mio­ty, czas (taki na przy­kład rok tysiąc dzie­więć­set osiem­dzie­sią­ty szó­sty) oraz całe to pozo­sta­łe – jak­że cie­ka­we świa­ta – wszyst­ko. Jak rów­nież psy (bo Pim­puś jest psem). W spek­ta­klach teatral­nych zawsze naj­cie­kaw­sze są psy. Daj­my na to, gdy­by w trak­cie sztu­ki dra­ma­tycz­nej wypu­ścić na sce­nę takie­go psa, to był­by on sto pro­cent cie­kaw­szy, od każ­de­go akto­ra dra­ma­tycz­ne­go, sym­bo­li­zu­ją­ce­go na tej­że sce­nie. Bo pies nie sym­bo­li­zu­je. On jest. Dla­te­go żaden reży­ser teatral­ny psa na sce­nę nie wpu­ści. A gdy­by nawet chciał wpu­ścić, to żaden aktor się na to nie zgo­dzi. Tak, że pies. A koty, zapy­ta­cie? O, koty są za mądre, żeby mówić.