Carl August  Sandburg

Urodził się 1878, zmarł w 1967 roku. Jedna z najważniejszych figur poezji amerykańskiej XX wieku: poeta, biograf, bard, zbieracz folkloru. Syn szwedzkich imigrantów, wyrastał w biedzie i za młodu imał się najróżniejszych zajęć, ale dziennikarstwo wprowadziło go na ścieżkę literatury. Sławę przyniósł mu pierwszy dojrzały tom, Wiersze chicagowskie (1916), a Cornhuskers (1918), Smoke and Steel (1920) i Slabs of the Sunburnt West (1922) przypieczętowały sukces. Później autor zdobył uznanie monumentalną sześciotomową biografią Abrahama Lincolna (The Prairie Years z 1926 roku i The War Years z 1939), która przyniosła mu Nagrodę Pulitzera za książkę historyczną w roku 1940 – i właściwie stworzyła najpopularniejszą wizję Lincolna nie tylko w amerykańskiej historiografii, ale też w kulturze popularnej. W 1951 roku Sandburg otrzymał Nagrodę Pulitzera w dziedzinie poezji (oficjalnie za Complete Poems, ale właściwie za całokształt). Był niestrudzonym zbieraczem amerykańskiego folkloru, zresztą sam wykonywał pieśni, akompaniując sobie na gitarze, i był to stały element jego spotkań autorskich. Z rodzinnego Galesburga w prowincjonalnym Illinois przeniósł się do Milwaukee, potem do Chicago (na przedmieściach Evanston i Elmhurst), Michigan, by wreszcie osiąść z rodziną na farmie Connemara w Karolinie Północnej. Przez całe życie Sandburg był niestrudzonym orędownikiem pogardzanych, słabych, dyskryminowanych – od biednych chicagowskich robociarzy po działaczy ruchu praw obywatelskich. W Polsce dotychczas ukazała się tylko jedna jego książka – wybór wierszy wydany w 1971 roku przez PIW.