ESEJE
ostatnio w bibliotece
ESEJE
Pod prąd, w nieważkość. O “gatunkach anadromicznych” Karola Brzozowskiego
Z Imię NAZWISKO
ESEJE
Taki jeden, na naszych oczach (zdefiniuj „taki”, zdefiniuj „oczy” itd.)
Z Imię NAZWISKO
ESEJE
Wieloryb jako katedra
Z Imię NAZWISKO
ESEJE
Zaproszenie do wspólnej podróży
Z Imię NAZWISKO
ESEJE
Krainy wyobrażone i sieci
Z Imię NAZWISKO
ESEJE
Ulotne, kruche, krwiste
Z Imię NAZWISKO
ESEJE
Rzecz o poezji
Z Imię NAZWISKO
ESEJE
Groteska, oniryzm i…
Z Imię NAZWISKO
ESEJE
Głos z ulicy
Z Imię NAZWISKO
Irit Amiel
Urodzona w 1931 roku w Częstochowie izraelska pisarka, pisząca zarówno po polsku, jak i po hebrajsku (tłumaczyła też utwory pisarzy polskich na hebrajski i izraelskich na polski). W swej twórczości – zarówno poetyckiej, jak i prozatorskiej – Amiel porusza często temat Zagłady (pisarce w czasie II wojny światowej udało się przedostać na aryjską stronę z częstochowskiego getta, ale całą rodzinę straciła w obozie śmierci w Treblince; po wojnie uciekła do Palestyny i żyła w kibucu, obecnie mieszka w Tel Awiwie). Jej najbardziej znanym w Polsce dziełem pozostaje tom opowiadań Osmaleni z 1999 roku, nominowany do Nagrody Literackiej Nike.
Trzeba było zamienić niemoc w moc
7 odcinek cyklu wywiadów Wioletty Grzegorzewskiej zatytułowanego „Wyjechały” – rozmowa Urszuli Chowaniec i Wioletty Grzegorzewskiej z Irit Amiel.