Ján Ondruš

ur. w 1932 r. w Novej Viesce, najważniejszy poeta słowacki drugiej połowy XX wieku.  Choć uznawany jest za współzałożyciela zawiązanej w 1957 r.  w Trnawie grupy poetyckiej nazywanej Konkretystami, przez całe życie był outsiderem nie przystosowanym do życia w opresyjnym systemie społecznym, borykającym się z chorobami i odrzuceniem. Konkretyści przeciwstawili socrealistycznej poetyce indywidualizm i liryzm, egzystencjalną surowość i rzeczowość obrazowania, sensualność oraz językowy eksperyment. Liryka Ondruša odegrała kluczową rolę w przełamaniu stalinowskiego paradygmatu i socrealistycznego schematyzmu w słowackiej poezji w dekadzie przed Praską Wiosną. Najważniejsze zbiory wierszy: Šialený mesiac (1965, Szaleniec księżyc), V stave žlče (1968, W stanie żółci), Posunok s kvetom (1968, Gest z kwiatem), Kľak (1970, Klęknięcie), Mužské korenie (1972, Męskie przyprawy), Ovca vo vlčej koži  (1997, Owca w wilczej skórze ), a także autorski tom wierszy wybranych Prehĺtanie vlasu (1996, Przełykanie włosa). Zmarł w 2000 r. w Stupavie.