Poetycka książka trzydziestolecia: nominacja nr 2

1. Jacek Podsiadło, Włos Bregueta, WBPiCAK, Poznań 2016.

No cóż, gdybym miał przy okazji wskazać największego spośród żyjących polskich poetów, to byłby nim właśnie Jacek Podsiadło. Najmniej oczywisty w historii tutejszej poezji XX i XXI wieku w tym sensie, że trudno wyznaczyć dlań genealogię, co świadczy o szczególnie wysokiej oryginalności. Żywiołowość, kunszt i autobiografizm – a czyta się wiersze także po to, żeby się w nich jakoś tam porównawczo zobaczyć. Nie na zasadzie, czy jestem podobny do bohatera, ale co ten poeta mówi ważnego o życiu – i co dla mnie z tego wynika. I z tym wszystkim cudowny humor wierszy Podsiadły, niesamowita ironia, a także – co tu dużo gadać – prawda.

2. Stanisław Barańczak, Podróż zimowa. Wiersze do muzyki Franza Schuberta, Wydawnictwo a5, Poznań 1994.

Genialny poeta, w ogóle. A ten tom warto czytać także jakby na przekór, to znaczy biorąc w nawias całą olśniewającą wirtuozerię (na ile to oczywiście wykonalne). Tam głęboko chowa się po-romantyczny i po-egzystencjalistyczny ironiczny buntownik, bardzo konkretny, właśnie egzystencjalny, poznańsko-peerelowski i amerykański.

3. Bohdan Zadura, Kropka nad i, Biuro Literackie, Wrocław 2014.

Poezja codzienna, kronikarska, a zarazem liryczna i niejednoznaczna. Wspaniałe podjęcie tradycji fraszki i aforyzmu; do napisania pozostaje zresztą historia arcydzieł krótkiej poetyckiej formy: Kochanowski – Lec – Zadura. A zarazem od czasu do czasu poèmes en prose lub teksty nieledwie epickie, jak przejmujący, w jakimś sensie – nihilistyczny (?) „Pierwszy od 1963 roku wiersz bez papierosów”. Tak jak do dziś, a może zwłaszcza współcześnie, niepokoi kantata „Komm, du süße Todesstunde” (BWV 161).