Berek wierszem: Adam Kaczanowski

Adam Kaczanowski
Przygodny sens

Nie przydarza nam się przypadkowo.
Biegiem, otwieramy drzwi kopem.
Przeklinamy na czym świat stoi,
wyobrażamy sobie, że tylko niebezpieczni są tutaj bezpieczni,
ale, ale
widząc, że wszystko obraca się w ruinę
w panice szukamy ulubionego słowa
i znajdujemy: niechcący!
Niechcący obudziłem się uśmiechnięty
Niechcący założyłem kask, by uderzyć głową w ścianę
Niechcący powiedziałem wszystkim: dzień dobry!
Niechcący spełniłem wszystkie zachcianki
pobiegłem, otworzyłem drzwi kopem
potknąłem się niechcący i wstałem niechcący.

Niespecjalnie jest mi po drodze z wierszami Adama (choć teraz się chyba lubimy, to kiedyś się poróżniliśmy dość zabawnie o już nie wiadomo co). Ale są wiersze, które każą się na moment zatrzymać, zjechać na pobocze własnej wizji poezji, wysiąść, zapalić i podumać. Otóż niechcący potknęłam się o taki wiersz, z książki, którą nie do końca przyjmuje mój poznawczy organizm. Niechcący wstałam z łóżka, udałam się dokonać porannych ablucji, a następnie uznałam, że mogę (wciągnąwszy już gacie) z panem autorem zagrać w berka, zupełnie zresztą niechcący (przy okazji, drogi Adamie, moje ulubione słowo to, niezmiennie: „niespecjalnie”). Napisałabym więcej, ale karmię koty.